Σας παρουσιάζουμε περήφανα τις ταινίες που δεν πρέπει να χάσετε!

Saturday 30 June 2007

Amores Perros (2000)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Τρεις ιστορίες που συνδέονται μεταξύ τους με ένα παράξενο και σαδιστικό τρόπο... Ο Οκτάβιο είναι ένας Μεξικάνος έφηβος που κινείται στα όρια της παραβατικότητας, ο οποίος βάζει τον σκύλο του σε αγώνες, για να μαζέψει λεφτά. Ο μοναδικός του στόχος είναι η φυγή μαζί με τον ανεκπλήρωτο έρωτα του... την γυναίκα του αδελφού του. Μετά από έναν αγώνα που δεν κύλησε ομαλά, ο Οκτάβιο θα προκαλέσει ένα ατύχημα, το οποίο θα αποτελέσει τον αφηγηματικό καταλύτη για τις άλλες δύο ιστορίες που διηγείται η ταινία.

Συντελεστές :
Η ταινία έχει δύο μόνο πρωταγωνιστές και αυτοί βρίσκονται πίσω από την κάμερα! Ο Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ινιαρίτου δείχνει το σπουδαίο κινηματογραφικό του ταλέντο από την πρώτη κιόλας μεγάλου μήκους ταινία του. Από την άλλη μεριά ο σεναριογράφος Γκιγέρμο Αριάγα σερβίρει στον Μεξικάνο σκηνοθέτη μια ευρηματική σπονδυλωτή ιστορία, που κάνει το 'Pulp Fiction' να φαίνεται απλά σαν ένας 'ρηχός' οιωνός. Από τους ηθοποιούς δεν διακρίνεται κανείς έντονα για την ερμηνευτική του ιδιοφυΐα... ίσως γιατί δεν τους άφησαν ο Ινιαρίτου με τον Αριάγα.

Γιατί το Amores Perros;
Γιατί πολύ απλά με άγγιξε η συναισθηματική του υπερβολή. Γιατί το μοντάζ της ταινίας σου προκαλεί ένα ευχάριστο πονοκέφαλο, με μια αίσθηση γλυκιάς νιρβάνα. Γιατί η σκηνοθετική δεινότητα του Ινιαρίτου δεν με άφησε να πάρω ανάσα για 154 λεπτά. Γιατί Αριάγα κατάφερε να συνδέσει τις ταξικές διαφορές και τις συναισθηματικές διακυμάνσεις τριών ιστοριών με μια ποιητική αφήγηση. Γιατί μου αρέσει περισσότερο ο λατινοαμερικάνικος συναισθηματισμός από την ρηχή Χολιγουντιανή συρραφή εικόνων. Γιατί, τελικά η ζωή μας καθορίζεται από αυτά που χάνουμε...

Αγαπημένα σημεία:
Τα πρώτα δευτερόλεπτα της ταινίας όπου το κάδρο βρίσκεται έξω από την σκηνή δράσης (δίνοντας ο σκηνοθέτης το στοιχείο, ότι βρίσκονται μέσα σε ένα αυτοκίνητο) και ο θεατής προσπαθεί να μπει μέσα στην ιστορία, μόνο μέσα από τις φωνές των ηθοποιών. Επίσης, το τέλος της ταινίας με το τσιτάτο, το οποίο περικλείει το νόημα μιας ταινίας δυόμιση ωρών, σε οκτώ λέξεις...

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Το όνομα που αποφασίζει να δώσει ο Ελ Κίβο στο σκύλο του στο τέλος της ταινίας ('Νέγκρο') είναι το παρατσούκλι του Ινιαρίτου.
- Όταν ο Ελ Κίβο διαβάζει την εφημερίδα του, εμφανίζεται ως διαφήμιση σε μια από τις σελίδες η αφίσα της ταινίας 'Άνοιξε Τα Μάτια' (Abre los ojos) του Αλεχάντρο Αμεναμπάρ, προφανώς για να δείξει ο σκηνοθέτης την εκτίμηση του για αυτήν.
- Ο Ινιαρίτου εμφανίζεται στην ταινία σε μια σκηνή ως βοηθός του εκδότη, ο οποίος πρωταγωνιστεί σε μια εκ των τριών ιστοριών.

Wednesday 27 June 2007

The Apartment (1960)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο Μπάντ Μπάξτερ είναι υπάλληλος στον ασφαλιστικό κολοσσό 'Consolidate Life'. Όλοι οι ανωτεροί του έχουν να πούν τα καλύτερα λόγια για τον Μπάντ. Όχι τόσο για τις εργασιακές επιδόσεις του αλλά γιατί χρησιμοποιούν το διαμερισμα του στο Μανχάτταν, ως ερωτικό καταφύγιο για τις παράνομες σχέσεις τους. Στην αρχή όλα του πηγαίνουν καλά και ανεβαίνει στην ιεραρχία της εταιρία. Όταν όμως στην ζωή του μπαίνει η Φραν, η κοπέλλα του ασανσέρ, τότε...

Συντελεστές :
Ο Μπίλι Γουάλντερ σε μιά ακόμα μεγάλη του στιγμή στο σενάριο αλλά και πίσω απο την κάμερα. Ο Τζάκ Λέμον προσθέτει άλλη μια πολύ καλή ερμηνεία στο βιογραφικό του, ενώ μία από τις έξυπνες και ενδιαφέρουσες φατσούλες στην ιστορία του σινεμα, η Σίρλευ ΜακΛέιν ανταποκρίνεται άψογα στις ανάγκες του ρόλου.

Γιατί το The Apartment;
Γιατί μετά απο σχεδόν 5 δεκαετίες παραμένει μια ταινία φρέσκια. Γιατί ο Μπίλυ Γουάλντερ ξέρει να κρατάει τις σωστές αναλογίες χαρακτήρων και πλοκής. Για το κορυφαίο καστ. Γιατί είναι γεμάτος με έξυπνες ατάκες. Γιατί απλά είναι κλασσικό!

Αγαπημένα σημεία:
Οι έξυπνες ατάκες αλλά και οι φιλοσοφικοί διάλογοι των δύο πρωταγωνιστών καθώς και η έκφραση του Τζακ Λέμον κάθε φορά που πρέπει να ξεσπιτωθεί. Εξαιρετικά συμπαθητική μου είναι η φιγούρα του γείτονα - γιατρού. Τέλος όλα τα κοντινά πλάνα στο πρόσωπα της Σίρλευ ΜακΛέιν.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Ψηφίστηκε ως μία από τις '50 καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών' απο το περιοδικο Premiere
- Το Αμερικάνικο Ινστιτούτο Κινηματογράφου (ΑFI) την κατέταξε στην 80η θέση των 'Κορυφαίων ταινιών όλως των εποχών'
- Είναι η τελευταία ασπρόμαυρη ταινία που κέρδισε το Οσκαρ Καλύτερης ταινίας μέχρι την 'Λίστα του Σίντλερ'

Sunday 24 June 2007

Chinatown (1974)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο Τζέικ Γκίτις είναι ιδιωτικός ντετέκτιβ στο Λος Άντζελες της δεκαετίας του '30. Όταν αναλαμβάνει την υπόθεση της κυρίας Μολρέι, που υποψιάζεται ότι ο άντρας της διατηρεί παράνομη σχέση, την θεωρεί μία ακόμα συνηθισμένη υπόθεση. Η συνέχεια κάθε άλλο παρά συνηθισμένη είναι... Η πραγματική κυρία Μολρέι εμφανίζεται στο γραφείο του Τζέικ και τον απειλεί με μηνύσεις, ο κύριος Μολρέι βρίσκεται νεκρός ενώ όλα συνδέονται με μια μεγάλη συνομωσία με την δημόσια εταιρία ύδρευσης...

Συντελεστές :
Ο Ρομάν Πολάνσκι άφησε το καλό για τέλος. Στην τελευταία του ταινία επι αμερικανικού εδάφους παραδίδει μαθήματα για το πώς πρέπει να είναι ένα film-noir. O Τζάκ Νίκολσον με αυτήν την ταινία ουσιαστικά καθιερώνεται σαν σταρ, ενώ η Φέι Νταναγουέη δημιουργει μια αξέχαστη femme fatale. Ο Τζον Χιούστον απολαυστικός στον ρόλο του ενώ και η κάμεο εμφάνιση του Πολάνσκι αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη!

Γιατί το Chinatown;
Γιατί αποτελλεί τη επιτομή του film-noir. Ο Πολάνσκι παίζει με τα χαρισματικά πρόσωπα των πρωταγωνιστών του και αναπαριστά εξαιρετικά την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του '30. Ο σεναριογράφος Ρόμπερτ Τάουνι στην κορύφωση της καριέρας της, δημιούργησε το αριστούργημα του. Γιατί απλά όποτε ακούω femme fatale, στο μυαλό μου έρχεται η Φέη Ντάναγουεη.

Αγαπημένα σημεία:
Όλες οι -γεμάτες ηλεκτρισμό- σκηνές των δύο πρωταγωνιστών. Η εμφάνιση του Ρομάν Πολάνσκι σε ένα πολύ μικρό ρόλο. Το τέλος της ταινίας που αποτελλεί ένα από τα καλύτερα που έχω δει στην μεγάλη οθόνη. Αξίζει να αναφέρουμε οτι υπήρξε μεγάλη διαφωνία μεταξύ του Τάουνι και του Πολάνσκι για το πως θα έπρεπε να καταλήξει η ταινία. Επικράτησε -ευτυχώς- η άποψη του Πολάνσκι και ο ίδιος ο Τάουνι μερικά χρόνια αργότερα παραδέχθηκε ότι είχε κάνει λάθος!

Η ατάκα που πέρασε στην ιστορία:
- Ξεχασε το Τζέικ. Εδώ είναι Τσάιναταουν.
Η συγκεκριμένη ατάκα ψηφίστηκε στην 74η θέση του Αμερικάνικου Ινστιτούτου Κινηματογραφού (AFI) και στην 71η θέση στην αντίστοιχη ψηφοφορία του περιοδικού Premiere.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Ψηφίστηκε στην τέταρτη θέση των 'Κορυφαίων ταινιών' απο το περιοδικό Entertainment Weekly
- Το Αμερικάνικο Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) την κατέταξε στην 21η θέση των 'Καλύτερων ταινιών όλων των εποχών'.
- Αρχικά είχε σχεδιαστεί η ταινία να αποτελέσει το πρώτο μέρος μια τριλογίας. Το δεύτερο μέρος, 'The Two Jakes', γυρίστηκε το 1990 σε σκηνοθεσία του Τζακ Νίκολσον ενώ το τρίτο μέρος με το όνομα 'Cloverleaf' δεν γυρίστηκε ποτέ.
- Με αυτήν την ταινία καταρίφθηκε ο μύθος ότι το συνεργείο πρεπει να έχει καλές σχέσεις για να γίνει μια καλή ταινία. Ο Πολάνσκι κατάφερε και τσακώθηκε σχεδόν με όλους, έσπασε την τηλεόραση του Νίκολσον με μιά σκούπα ενώ λέγεται ότι σε ένα τσακωμό με την Ντάναγουεη, του έμειναν μερικές τούφες απο τα μαλλιά της στο χέρι.

Thursday 21 June 2007

Groundhog Day (1993)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο Φιλ Κόνορς είναι παρουσιαστής του δελτίου καιρού σε τοπικό τηλεοπτικό δίκτυο. Είναι ένας άνθρωπος αντιπαθής λόγω του ιδιότροπου χαρακτήρα του, του εγωισμού και της ειρωνικής διάθεσης του. Κατά τη διάρκεια όμως ενός ρεπορτάζ σε μια παρακείμενη πόλη – όπου πήγε να καλύψει δημοσιογραφικά την τοπική γιορτή της Ημέρας της Μαρμότας- θα συνειδητοποιήσει με τρόμο ότι ζει κάθε μέρα την ίδια μέρα!! Στην αρχή θα το χρησιμοποιήσει προς όφελος του ικανοποιώντας όλες τις φαντασιώσεις και τα απωθημένα του, αλλά σύντομα θα αρχίσει να κουράζεται...

Συντελεστές :
Τον Φιλ Κόνορς ερμηνεύει υποδειγματικά ο Μπιλ Μάρεϊ ενσαρκώνοντας όλες τις μεταβολές στην ψυχοσύνθεση του ήρωα χωρίς να υποκύπτει στις γνωστές του μανιέρες – παγίδες. Την Ρίτα, τη γλυκιά παραγωγό που του αλλάζει ουσιαστικά τη ζωή παίζει η Αντι Μακντάουελ (από τις πιο όμορφες γυναικείες παρουσίες του Χόλυγουντ και μια από τις προσωπικές μου αδυναμίες) με το γνωστό της τρόπο. Σκηνοθετεί ο Χάρολντ Ράμις (τον ξέρουμε από τις χαμηλού βεληνεκούς κωμωδίες 'Ανάλυσέ το' και 'Ξανα-αναλυσέ το' αλλά και σαν τον 3ο Ghostbuster).

Γιατί το Groundhog Day;
Πρώτον και κύριον για την ιδέα στην οποία βασίζεται, την οποία βρήκα εξαιρετικά πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα. Είναι τόσο αστείο όσο και εφιαλτικό το να είσαι εγκλωβισμένος σε μια αέναη επανάληψη χωρίς καμία διαφοροποίηση. Για τους έξυπνους διαλόγους και το χιούμορ που διαπνέει την ταινία. Για τον Μπιλ Μάρεϊ που ουσιαστικά είναι αυτός που κουβαλάει στις πλάτες του το όλο εγχείρημα και αποδεικνύει ότι μπορεί να αντεπεξέλθει τόσο στις κωμικές όσο και στις δραματικές απαιτήσεις του ρόλου. Τέλος για την μεγάλη μου αδυναμία που λέγαμε λίγο πιο πάνω... εε ναι τι να κάνουμε, η Άντι είναι Θεά!!!

Αγαπημένα σημεία:
Η πρώτη μέρα του εφιάλτη, οι προσπάθειες του Φιλ να 'ρίξει' τη Ρίτα, η 'μεταμόρφωση' του Φιλ σε συμπαθητικό άνθρωπο, η κενή έκφραση που έχει το πρόσωπο του Φιλ κάθε φορά που ξυπνάει από το ραδιόφωνο - ξυπνητήρι.

Ατάκες που θα μείνουν:
- Φιλ: Είμαι ένας Θεός... δεν είμαι Ο Θεός... δε νομίζω.

- Κα Λάνκαστερ: Κοιμηθήκατε καλά κε Κόνορς?
- Φιλ: Κοιμήθηκα μόνος κα Λάνκαστερ..


Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Οσες φορές ο σκηνοθέτης προσπαθούσε να εξηγήσει κάποια σκηνή στον Μάρεϊ, αυτός του απαντούσε: 'απλώς πες μου ..καλός Φιλ ή κακός Φιλ;'

- Σύμφωνα με το σκηνοθέτη αυτή η μέρα, 'Η Μέρα της Μαρμότας' επαναλαμβάνεται για περίπου 10 χρόνια.

- Κέρδισε το 1994 το βραβείο καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου στα BAFTA Awards.

Monday 18 June 2007

Cidade de Deus (2002)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Η ιστορία ξεκινάει τη δεκαετία του 60 και φθάνει μέχρι το 80 παρακολουθώντας την πορεία ορισμένων παιδιών που γεννήθηκαν μεγάλωσαν και πέθαναν σε μια από τις πιο εγκληματικές πόλεις της Βραζιλίας .
Ζώντας σε μια πόλη της Βραζιλίας με το... θρησκευτικό όνομα 'Πόλη του Θεού', έχεις 2 επιλογές: είτε είσαι νομοταγής δουλεύοντας για πενιχρούς μισθούς, καταδικασμένος στη φτώχεια... είτε είσαι παράνομος, ληστεύεις και είσαι καταδικασμένος να τους φας ή να σε φάνε. Και στις 2 περιπτώσεις η αξία της ζωής σου είναι πολύ μικρή...

Συντελεστές
:
Αν δεν είσαι από τη Βραζιλία είναι λίγο δύσκολο να σου φανούν γνωστά ονόματα, όπως Αλεξάντρ Ροντρίγκεζ (Ρουκέτας), Λεάντρο Φιρμίνιο (μικρός Ζε), Σέου Χόρχε (Νόκαουτ Νέντ), Ματέους Ναχτεργκέλε (Κοκκινομάλης)... οι περισσότεροι από το καστ είναι ερασιτέχνες ή έχουν πολύ μικρή εμπειρία… Σκηνοθετεί ο Φερνάντο Μεϊρέγιες ( ο οποίος – άσχετο μεν- αλλά μετά σκηνοθέτησε τον 'Επίμονο κηπουρό')…

Γιατί το Cidade de Deus;
Γιατί σε βουτά σε μια κοινωνία που όσο εφιαλτική φαίνεται τόσο πραγματική είναι. Για το ρεαλισμό, τη δύναμή και την αφοπλιστική της βία... γιατί δεν φανταζόμουν ότι θα δω παιδιά με όπλα να σκοτώνουν και να σκοτώνονται για πράγματα, όπως ένα ψωμί ή λίγες καραμέλες...

Αγαπημένα σημεία:
Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να διαλέξω κάποια σκηνή από αυτό το έργο, μιλάμε για πολλές δυνατές σκηνές μέσα στα 130 λεπτά της ταινίας από τις οποίες δε γίνεται να μην αναφερθώ στη σκηνή της δολοφονίας του πιτσιρίκου από τη συμμορία των 'Στούμπων'...

Ατάκες που θα μείνουν:
-Κοκκινομάλης: Τρελάθηκες? Είσαι παιδί ακόμα..
-Πιτσιρίκος: Κοίτα δικέ μου, καπνίζω, σνιφάρω…ζητιανεύω στους δρόμους από τότε που ήμουν μωρό. Έχω καθαρίσει τζάμια στα φανάρια. Έχω γυαλίσει παπούτσια. Έχω κλέψει, έχω σκοτώσει… δεν είμαι παιδί…με τίποτα. Είμαι πραγματικός άνδρας..

-Ρουκέτας: ήταν σαν μήνυμα σταλμένο από το Θεό: 'η τιμιότητα δεν πληρώνει μια κορόιδο...'

-Παιδί 1: Τα λεφτά είναι στα ναρκωτικά.. το 'πιασες?
-Παιδί 2: Αν θες να γίνεις ντίλερ πρέπει να ξεκινήσεις σαν παιδί για τα θελήματα πρώτα...
-Παιδί 1: Μαλακίες... ο χρόνος που χρειάζεται για να γίνεις παιδί για θελήματα, μετά βαποράκι, μετά μπράβος, μετά «μάνατζερ» είναι πολύ μεγάλος...
-Παιδί 2: Και τι μπορείς να κάνεις … τότε περίμενε να πεθάνουν πρώτα...
-Παιδί 1: Με τίποτα... απλά πρέπει να κάνεις ότι και ο μικρός Ζε, καθάρισέ τους όλους...


Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Ο σκηνοθέτης Φερνάντο Μερέγιες δήλωσε ότι δεν πρόκειται να έκανε την ταινία αν γνώριζε ότι θα ήταν τόσο επικίνδυνο να φιλμάρει σε τέτοιες περιοχές.

Το tagline της ταινίας είναι: 'Fight and you 'll never survive... Run and you ‘ll never escape...'

Friday 15 June 2007

Battle Royale (2000)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Το κράτος της Ιαπωνίας βρίσκεται ένα βήμα από την πλήρη κατάρρευση... Η οικονομική δυσχέρεια οδηγεί στην εμφάνιση κρισιακών φαινομένων σε ολόκληρη την δομή της κοινωνίας. Τα ηθικά όρια τείνουν να ξεπεραστούν σε κάθε τους μορφή, ακόμα και από την κυβέρνηση της χώρας. Μια τάξη λυκείου ζει την δική της ηθική κατάπτωση... μαθητής φτάνει στο σημείο να μαχαιρώσει ένα καθηγητή. Η τιμωρία που τους επιφυλάσσει η μοίρα θα είναι κάτι παραπάνω από βάναυση. Ένα κυβερνητικό σχέδιο σκληρής 'διαπαιδαγώγησης', θα εφαρμοστεί στους μαθητές της τάξης. Το BR (Battle Royale) είναι ένα ιδιότυπο 'Big Brother' επιβίωσης. Οι 42 μαθητές θα πρέπει να εξολοθρεύσουν τους ανταγωνιστές τους μέσα σε τρεις μέρες αλλιώς όλοι θα οδηγηθούν στο θάνατο. Μόνο ένας θα επιβιώσει από αυτό το παρανοϊκό παιχνίδι...

Συντελεστές :
Αν η γνώση σας, σχετικά με τον γιαπωνέζικο κινηματογράφο περιορίζεται στο Κουροσάβα, τότε join the club… Δεν μπορώ να πω ότι γνώριζα ούτε ένα από τους συντελεστές της ταινίας, πλην φυσικά του 'μεγάλου' Τακέσι Κιτάνο. Τα ονόματα των υπόλοιπων ηθοποιών ακούγονται (στα κατά τα άλλα συμπαθητικά) αυτιά μου, ως τύποι κβαντομηχανικής φυσικής. Όμως, πρέπει να πω ότι ο Κίνζι Φουκασάκου με άφησε έκπληκτο με την πολύ καλή σκηνοθεσία του. Στακάτο μοντάζ, όμορφα πλάνα και σωστά κατανεμημένη δόση βίας. Όσο για τον Κιτάνο, τι να πει κανείς. Η ερμηνεία του ήταν κοφτή, χωρίς αχρείαστες υπερβολές και κατάφερε να ξεχωρίσει με τον (κατά τα άλλα μικρό ρόλο του). God saves Kitano…

Γιατί το Battle Royale;
Γιατί δεν θέλετε με τίποτα να χάσετε την απόλυτα manga αισθητική του φιλμ. Γιατί οι Ιάπωνες είναι ψυχικά άρρωστοι και έμεις το γουσταρουμε αυτό. Γιατί η μέρα σας μετά την θέαση της τρομερά βίαιας ταινίας του Φουκασάκου θα είναι χάλια (εκτός και αν είσατε τελείως αναίσθητοι), σαν να έχετε κάνει home πανόραμα ταινίων με θέμα τον Ντέιβιντ Λιντς. Γιατί ο Κιτάνο δίνει άλλο ένα ρεσιτάλ ερμηνείας (και δεν υπερβάλω). Γιατί είναι η μοναδική σας ευκαιρία να δείτε πολιτικό splatter!

Αγαπημένα σημεία:
Η σκηνή που ο Κιτάνο καρφώνει ένα στιλέτο στο μέτωπο ενός 16χρονού κοριτσιού, την στιγμή που στο φιλμ δεν έχει χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Ο Φουκασάκου κέρδισε το βραβείο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη από την Ιαπωνική Κινηματογραφική Ακαδημία, για το 'Battle Royale' το 2001
- Ο «κακός» της ταινίας (ο οποίος σημειωτέον σκοτώνει δεκάδες μαθητές), Κιριγιάμα, δεν λέει ούτε μια λέξη σε ολόκληρο το φιλμ!
- Το περιοδικό, το οποίο χρησιμοποιείται από έναν μαθητή ως εγχειρίδιο εκρηκτικών υλών, με σκοπό να εξολοθρεύσει τους κυβερνητικούς βασανιστές, πρόκειται για ένα έντυπο το οποίο υπήρξε στην πραγματικότητα... Εκδότες του περιοδικού ήταν τα μέλη μιας εξτρεμιστικής αντι-κυβερνητικής οργάνωσης που ονομαζόταν «Ένοπλο Αντι-ιαπωνικό Μέτωπο Ανατολικής Ασίας», το οποίο έδρασε στα '70s.
- Ο πίνακας που απεικονίζει τους μαθητές της τάξης νεκρούς στο τέλος της ταινίας, έχει φιλοτεχνηθεί από τον ίδιο τον Κιτάνο.

Tuesday 12 June 2007

The Killing (1956)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Μια ομάδα ετερόκλητων ατόμων αποφασίζει να σχεδιάσει και να εκτελέσει μια από τις πιο δύσκολες ληστείες, αυτή των εισπράξεων του ιπποδρόμου! Επικεφαλής και σχεδιαστής του εγχειρήματος είναι ο Τζόνυ Κλέυ, άρτι αποφυλακισθείς και διψασμένος να ξεφύγει από τη ζοφερή του μοίρα. Το σχέδιο είναι ριψοκίνδυνο, απαιτεί μυαλό, συντονισμό, ταχύτητα και ατσάλινα νεύρα… Ξεχάσα κάτι; Χμμ.. ναι.. Χρειάζεται πάντα και ένα χαμόγελο, μια εύνοια από την πιο δύστροπη θεά.. Τη θεά Τύχη…

Συντελεστές:
Αυτή τη φορά νομίζω επιβάλλεται να αναφερθώ πρώτα στο σκηνοθέτη του φιλμ, τον ένα και μοναδικό Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο οποίος μ’ αυτό το έργο καταθέτει τα διαπιστευτήρια του ως κινηματογραφική ιδιοφυΐα. Υπο τις διαταγές του βρίσκεται μια πλειάδα καταπληκτικών ηθοποιών με προεξάρχοντα τον Στέρλινγκ Χέιντεν στο ρόλο του Τζόνι (επιβλητικό παρουσιαστικό, δυνατό βλέμμα), τον Τζέι Σι Φλίπεν (Μάρβιν), και τον Ελ. Κουκ Τζούνιορ (Τζόρτζ Πίτι) -πολύ καλό στο ρόλο του ερωτευμένου με τη γυναίκα του υπαλληλάκου. Ξεχωρίζει ο Τίμοθι Κάρεϊ ως 0 ψυχάκιας σκοπευτής Νικι Αρκέϊν και ο Βινς Εντουαρντς στο ρόλο του ομορφόπαιδου Βαλ. Στους γυναικείους έχουμε την Κολίν Γκρέϊ (Φαίη) και την Μαρί Γουίντσορ (Σέρι) στο ρόλο της μοιραίας φαμ-φατάλ..

Γιατί το The Killing;
Γιατί πρόκειται για μια πραγματική cult ταινία.. γιατί παρότι γυρίστηκε πριν από 51 χρόνια(!) βλέπεται με κομμένη την ανάσα και σήμερα.. γιατί τη σκηνοθετεί ο Κιούμπρικ … γιατί όλοι οι ηθοποιοί δίνουν αληθινούς ρόλους .. γιατί κανείς δεν κάνει εκπτώσεις ούτε καταφεύγει σε κλισέ και εντυπωσιασμούς... Γιατί από το 'The Killing' επηρεάστηκαν πολλοί σκηνοθέτες τόσο από το ύφος όσο και από την αφήγηση και το στήσιμο των σκηνών… γιατί δε χρειάζονται ούτε εφέ, ούτε κυνηγητά με εκρήξεις, ούτε γιαλαντζι μαγκάκια που να λένε cool ατάκες, ούτε ημίγυμνες για να ξεχωρίσει μια ταινία, αρκεί το ταλέντο του σκηνοθέτη, το λιτό και συνάμα περιεκτικό σενάριο και η ανταπόκριση των ηθοποιών…

Αγαπημένα σημεία:
Οι σκηνές των ιπποδρομιών, η προσμονή όλων για μια καλύτερη ζωή που θα αγοράσουν με τα χρήματα της ληστείας, η συνάντηση του Τζόνι με τον Νικι, η σκηνή του 'The Killing' και το μελαγχολικό φινάλε…

Ατάκες που θα μείνουν:
Χα, χα.. θα αστειεύεστε μάλλον…Όλη η ταινία… δεν τη βλέπετε καλύτερα;

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Είναι βασισμένο στο βιβλίο Clean Break του Λάϊονελ Γουάιτ. Όταν προβλήθηκε το φιλμ στους υπεύθυνους του στούντιο παραγωγής (United Artists) θεωρήθηκε ότι τα συχνά φλας μπακ και οι διαφορετικές οπτικές γωνίες αφήγησης το έκαναν μπερδεμένο και γύρισε πίσω στο δημιουργό για περαιτέρω επεξεργασία, ώστε να ακολουθήσει μια συμβατική μορφή χρονολογικής αφήγησης. Ο Κιουμπρικ το έκανε.... για να καταλήξει όμως στο συμπέρασμα ότι το κλειδί ήταν να κρατήσει τη γραμμή που είχε η πρώτη του απόπειρα (που συμβάδιζε και με αυτή του βιβλίου). Και τελικά την κράτησε. Το στούντιο ουσιαστικά «έθαψε» το φιλμ μην κάνοντας κανονική αυτόνομη προβολή αλλά προβάλλοντας το στην «ουρά» του Bandidos.

Saturday 9 June 2007

Bring Me the Head of Alfredo Garcia (1974)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο επιρρεπής στα ερωτικά πάθη Αλφρέντο Γκαρσία αφήνει έγκυο την κόρη ενός μεγαλοτσιφλικά του Μεξικού, ο οποίος 'παραγγέλνει' το κεφάλι του. Με κίνητρο την αμοιβή του ενός εκατομμυρίου δολαρίων, ένα σινάφι δολοφόνων, απόκληρων και εγκληματιών ξαμολιέται με μόνο σκοπό το 'χρυσό' κεφάλι. Ο Μπένι πιανίστας σε ένα φτηνό μπουρδέλο μιας επαρχίας του Μεξικού αρπάζει την ευκαιρία για να ξεφύγει από την μίζερη ζωή του, μαζί με την αγαπημένη του Ελίτα, η οποία τυγχάνει να είναι και πρώην ερωμένη του Γκαρσία. Το κυνήγι του κεφαλιού καταλήγει σε ένα αυτοκαταστροφικό και παράλληλα διεστραμμένο παιχνίδι, με πρωταγωνιστή τον Μπένι...

Συντελεστές :
Μια, αν μη τι άλλο, συγκλονιστική ερμηνεία του Γουόρεν Γόουτς, σε μια καθαρά προσωπική ταινία του Σαμ Πέκινπα. Ο Αμερικάνος σκηνοθέτης κόβει και ράβει το φιλμ, στα μέτρα του αγαπημένου του ηθοποιού. Όλοι οι άλλοι απλά συμμετέχουν στην μαύρη 'ενορχήστρωση' που έχει στήσει περίτεχνα ο Πέκινπα.

Γιατί το Bring Me the Head of Alfredo Garcia;
Γιατί ο Ταραντίνο και ο Ροντρίγκεζ δεν 'ξεφύτρωσαν' από το πουθενά. Γιατί η σαδιστική και παράλληλα ηδονική διαδρομή που ακολουθεί ο Μπένι, σε τραβάει βασανιστικά προς το μέρος της... Γιατί κάθε φορά που ακούγεται ο ήχος του 'χρυσού' κεφαλιού που κτυπάει στο εσωτερικό του φτηνού αυτοκινήτου του Μπένι, νιώθεις την αναπνοή σου να κόβεται χωρίς να μπορείς να τραβήξεις τα μάτια σου όμως μακριά από την οθόνη. Γιατί κάπως έτσι πρέπει να είναι ένα road movie. Γιατί δεν θέλεις με τίποτα να χάσεις ένα τόσο διεστραμμένο και βίαιο ταξίδι καταστροφής που από την αρχή ξέρουμε ότι θα καταλήξει στο θάνατο. Γιατί δεν χρειάζεται να δούμε ακραία splatter για αισθανθούμε λίγο το στομάχι μας να σφίγγεται κατά την διάρκεια της ταινίας.

Αγαπημένα σημεία:
Η σκηνή της 'γνωριμίας' του Μπένι με τους δύο γκάνγκστερ στο μαγαζί όπου έπαιζε μουσική. Τρομερά 'ζόρικες' ατάκες με στρυφνή αμερικάνικη προφορά, υπό την ψυχολογική πίεση της βίας που ακόμα δεν υπάρχει, αλλά έρχεται. Hot Spot η τρομερά unpolitically correct αγκωνιά(!) του αμερικάνου γκάνγκστερ στην πόρνη...

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Η ερμηνεία του Γόουτς στο συγκεκριμένο φιλμ 'πάτησε' πάνω στα στοιχεία του χαρακτήρα του Πέκινπα. Ο Γόουτς έφτασε στο σημείο να φορέσει τα ρούχα και τα γυαλιά ηλίου του σκηνοθέτη για να αισθανθεί όπως αυτός.
- Η ταινία γνώρισε την απόλυτη εμπορική αποτυχία. Η σκοτεινή και δύσκολη σκηνοθετική προσέγγιση, καθώς και η ανεξέλεγκτη βία που χρησιμοποίησε ο Πέκινπα επικρίθηκε από τους κριτικούς της εποχής. Σήμερα, θεωρείται ένα cult διαμάντι των 70s (αν και θα διαφωνήσω με το χαρακτηρισμό).
- O σκηνοθέτης δήλωσε ότι το 'Φέρτε μου το κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία' ήταν η μόνη ταινία κατά την οποία εκφράστηκε πλήρως ως καλλιτέχνης, μακριά από εμπορικούς περιορισμούς.

Thursday 7 June 2007

The Machinist (2004)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο Τρέβορ Ρέζνικ, είναι εργάτης σ΄ ένα εργοστάσιο. Εχει να κοιμηθεί ένα χρόνο και έχει χάσει τόσα πολλά κιλά που είναι σχεδόν αποστεωμένος. Όλοι ανησυχούν για αυτή του την αδυναμία καθώς και για την αλλόκοτη συμπεριφορά του που κορυφώνεται όταν εξαιτίας του ένα συνάδελφός του χάνει το χέρι του εν ώρα εργασίας. Ο Τρέβορ είναι σαν να ζει τον χειρότερο του εφιάλτη… καθώς κατατρύχεται από άγνωστους εχθρούς. Μοναδικά του στηρίγματα σε αυτό το παραλήρημα μία πόρνη, η Στίβι και η Μαρί, μία συμπαθητική γκαρσόνα. Γιατί πολλές φορές οι εφιάλτες ζωντανεύουν όταν είσαι ξύπνιος...

Συντελεστές :
Ο Κρίστιαν Μπέιλ κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο του «Αγρυπνου» Τρέβορ Ρέζνικ και βάζει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στο κινηματογραφικό στερέωμα. Στο ρόλο του ομιχλώδη και απόκοσμου Ιβάν ο επιβλητικός Μάικλ Αϊρονσάιντ, ενώ πολύ καλή ήταν και η Τζένιφερ Τζέισον Λέι στο ρόλο της πόρνης – στήριγμα του Ρέζνικ. Τα σκηνοθετικά σκήπτρα κρατά γερά ο Μπραντ Αντερσον.

Γιατί το The Machinist;
Γιατί η ταινία διαπνέεται από το πρώτο λεπτό από μία μυστηριώδη σχεδόν αρρωστημένη ατμόσφαιρα που με κράτησε «άγρυπνο» μέχρι το τέλος. Ο Μπέιλ δίνει μία ανατριχιαστική και παραισθησιακή ερμηνεία υποδυόμενος τον Ρέζνικ. Το αποστεωμένο του πρόσωπο μου ξύπνησε συναισθήματα φόβου, λύπης, αποστροφής και απορίας και μολονότι δεν μπόρεσα να ταυτιστώ μαζί του, μου έχει καρφωθεί στο μυαλό το βλέμμα του. Η γεμάτη μαεστρία σκηνοθεσία του Αντερσον που μέσα σ΄ ένα γκρι σκοτεινό φόντο ακολούθησε κατά πόδας τον άγρυπνο Μπέιλ εστιάζοντας στις πεταγμένες από αδυναμία γωνίες του προσώπου του και έκανε τους εφιάλτες τους και δικούς μου.

Αγαπημένα σημεία:
Όλες οι σκηνές που βλέπει τα περίεργα post κολλημένα στο ψυγείο του και προσπαθεί να λύσει το κρυπτόλεξο της κρεμάλας, η ατμόσφαιρα του εργοστασίου, καθώς και οι μικρές αλλά όχι ασήμαντες λεπτομέρειες που συνδέθηκαν και εξηγήθηκαν στο τέλος.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Ο Κρίστιαν Μπέιλ για τις ανάγκες του ρόλου του έχασε 30 ολόκληρα κιλά! Πως; Κάθε μέρα έτρωγε ένα τόνο και ένα μήλο… Με αυτή του την προσπάθεια κατέκτησε το ρεκόρ του ηθοποιού που έχει χάσει τα περισσότερα κιλά για μία ταινία. Ο ίδιος ήθελε μάλιστα να χάσει 40, οι υπεύθυνοι όμως της ταινίας του το απαγόρευσαν καθώς θα έθετε σε σοβαρό κίνδυνο την υγεία του.
- Ο Μπραντ Αντερσον κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων χτύπησε στη μέση του και σκηνοθέτησε το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας ξαπλωμένος σε φορείο!


Αγαπημένες ατάκες:
Στίβι: Είσαι καλα;
Ρέζνικ: Φαίνομαι καλά;
Στίβι: Αν ήσουν πιο αδύνατος δεν θα υπήρχες.


Ρέζνικ: Στίβι, έχω να κοιμηθώ ένα χρόνο…
Στίβι: Ιησούς Χριστός!
Ρέζνικ: Τον δοκίμασα και αυτόν

Tuesday 5 June 2007

Escape from New York (1981)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Αμερική 1998. Η κυβέρνηση των Η.Π.Α έχει μετατρέψει την πόλη της Νέας Υόρκης σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, όπου τοποθετούνται οι πιο 'σεσημασμένοι' καταπατητές του νόμου σε ισόβια κάθειρξη. Η 'φυλακή' φρουρείται μόνο γύρω από τα τείχη της πόλης, με τους φυλακισμένους να ζουν με τους δικούς τους νόμους εντός των τειχών. Όταν ο πρόεδρος των Η.Π.Α βρίσκεται αιχμάλωτος των φυλακισμένων (μετά από τρομοκρατική ενέργεια), οι αρχές εναποθέτουν τις λιγοστές ελπίδες τους στο πιο ακατάλληλο – φαινομενικά – άτομο... Τον ξακουστό κακοποιό που 'δεν νοιάζεται για κανέναν, πέρα από τον εαυτό του', τον Σνέικ Πλίσκεν.

Συντελεστές :
Συγκρατηθείτε, γιατί τόσο περίεργο και αντιφατικά αρμονικό καστ δύσκολα συναντάς σε άλλη ταινία. Αρχίζουμε… Καταρχήν, Τζον (εδώ προσκυνώ) Κάρπεντερ στην σκηνοθεσία. Το καστ αποτελούν ο 'μάτσο' Κερτ Ράσελ (Σνέικ Πλίσκεν), ο πάντα βλοσυρός Λι Βαν Κλιφ, οι κλασικές πλέον cult φιγούρες Ντόναλντ Πλέζανς, Έρνεστ Μπόργκνάιν, Χάρι Ντιν Στάντον και κερασάκι στην τούρτα, ο Άιζακ Χέιζ στον ρόλο του 'κακού'.

Γιατί το Escape from New York;
Γιατί για μένα αποτελεί πρότυπο φουτουριστικής περιπέτειας και γιατί ότι είναι δια χειρός του 'μάστορα' Τζον Κάρπεντερ αποτελεί εγγύηση. Με έναν υποδειγματικό αφηγηματικό ρυθμό, ο Κάρπεντερ μπλέκει τη γουέστερν μυθολογία με μια καρτουνίστικη διάθεση στην απεικόνιση των χαρακτήρων και φτιάχνει μια ταινία με μοναδική ουτοπική ατμόσφαιρα, εμπλουτίζοντας την διακριτικά με αλληγορικές 'πινελιές'. Ο Κερτ Ράσελ με 'φτιάχνει' στο ρόλο του αντισυμβατικού ήρωα και το πως κόλλησε με τον Κάρπεντερ με πηγαίνει συνειρμικά σε ένα άλλο μεγάλο δίδυμο της μεγάλης οθόνης, αυτό του Κλιντ Ίστγουντ με τον Σέρτζιο Λεόνε. Μερικές φορές τελικά οι μούσες ανήκουν στο αρσενικό γένος. Τέλος, το φιλμ αποτελεί οδηγό για κάθε επίδοξο σκηνοθέτη blockbuster.

Αγαπημένα σημεία:
Η σκηνή της εισόδου του Σνέικ στην πόλη με το μικρό αεροπλάνο, η απεικόνιση της φουτουριστικής Νέας Υόρκης, η μονομαχία στο ρινγκ, το αντισυμβατικό φινάλε. Γενικότερα, οποιαδήποτε σκηνή εμφανίζεται ο Κερτ Ράσελ και οποιαδήποτε ατάκα βγαίνει από το στόμα του με χαρακτηριστική μαγκιά και βραχνάδα.

Βρήκα.... ψάχνοντας:
- Ο Κάρπεντερ γύρισε πολλά χρόνια αργότερα ένα σχεδόν πανομοιότυπο (σε πλοκή) σίκουελ με τίτλο 'Escape From L.A', την αυτό-παρωδιακή διάθεση του οποίου, λίγοι κατάλαβαν.
- Ο ίδιος ο Κάρπεντερ (όπως και στα περισσότερα έργα του) είναι υπεύθυνος για το 'θρυλικό' μουσικό θέμα της ταινίας.
- Το στούντιο είχε σαν πρώτη επιλογή τον Τόμι Λι Τζόουνς για τον χαρακτήρα του Σνέικ Πλίσκεν.
- Ράσελ και Κάρπεντερ συνεργάστηκαν σε άλλα τρία φιλμ: 'Τhe Thing', 'Big Trouble In Little China', 'Escape From L.A'.

Sunday 3 June 2007

Delicatessen (1991)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Σε μια μελλοντική εκδοχή της γης ο κόσμος πλέον ζει σε μικρές κοινότητες κάτω από δύσκολες συνθήκες. Σ' έναν από αυτούς τους μικρόκοσμους, εμφανίζεται ένας άνεργος κλόουν και αναλαμβάνει τη συντήρηση του κτηρίου που στεγάζεται η ομάδα. Η συνάντηση του με την κόρη του χασάπη, που διατηρεί στο ισόγειο αγορά κρέατος, καταλήγει σε ένα ρομαντικό ειδύλιο. Βέβαια... εντύπωση του προκαλεί και η ικανότητα του χασάπη να βρίσκει συχνά κρέας, σε μιά εποχή που αποτελεί είδος εν ανεπαρκεια!

Συντελεστές :
Ο Ζενέ και ο Καρό μας μεταφέρουν σε μια άλλη εκδοχή της γης μετά την αποκάλυψη. Ο συνδυασμός της σουρεαλιστικής σκηνοθεσίας με τη σκοτεινή φωτογραφία και τη γεμάτη νοσταλγία μουσική, επιτρέπουν στον θεατή να βιώσει μια διαφορετική ατμόσφαιρα που συγγενεύει σε ένα βαθμό με αυτήν του επίσης φουτουριστικού 'Brazil'.

Γιατί το Delicatessen;
Γιατί αυτόν τον κινηματογραφο δεν τον συναντάς συχνά. Γιατί το μονοπάτι που επέλεξαν οι δημιουργοί ήταν επικίνδυνο και αραιά πατημένο. Γιατί είναι μία καλογυρισμένη και άρτια παραγωγή που δεν πατάει κοινούς, αλλά σίγουρους τόπους. Και γιατί σ΄αυτές τις περιπτώσεις δύο είναι καταλήξεις: η αποτυχία με ένα αποτέλεσμα απο γραφικό έως γελοίο και η επιτυχία με έπαθλο μια ταινία που δεν ακολουθεί, αλλά οριοθετεί το συγκεκριμένο είδος, δηλαδή μία σουρεαλιστική, φουτουριστική μαύρη κωμωδία! Έπαθλο που άξια κερδίζει το 'Delicatessen'.

Αγαπημένα σημεία:
Η αρχική σκηνή της απόδρασης του συντηρητή, που διαδραματίζεται εν αγνοία μας του από τι προσπαθεί να ξεφύγει. Η -κάτι σαν- χορογραφία στη σκηνή που προσπαθούν να ανακαλύψουν σε ποιό σημείο τρίζει το κρεββάτι και το 'κατεδαφιστικό' τέλος.

Αν σας άρεσε δείτε επίσης:
-'Spider' του Ντέηβιντ Κρόνενμπεργκ
-'Brazil' του Τέρυ Γκίλιαμ
-'A Clockwork Orange' του Στάνλευ Κιούμπρικ
-'V for Vendetta' του Τζέημς ΜακΤέιγκ

Friday 1 June 2007

Top Secret! (1984)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Αντ' αυτού παραθέτω ένα μέρος διάλογου απο την ταινία...

Νικ Ρίβερς: 'Άκου Χίλαρυ. Δεν είμαι ο πρώτος τύπος που ερωτεύτηκε μια γυναίκα που την γνώρισε σε ένα εστιατόριο και που ήταν κόρη ενός επιστήμονα που έχει απαχθεί και τελικά την χάνει από τον εφηβικό της έρωτα, που τελευταία φορά τον είχε δει σε ένα ερημονήσι και που τώρα, δεκαπέντε χρόνια μετά, είναι αρχηγός της Γαλλικής Αντίστασης'.


Χίλαρυ Φλωμόντ: 'Το ξέρω. Ακούγεται σαν κακή ταινία!'

Συντελεστές :
Η θρυλική τριάδα Ζάκερ - Ζάκερ - Έημπραχαμ έδειξε δείγματα γραφής με το 'Airplane!' το 1980 και εδώ επιστρέφουν με περισσότερη ακόμα έμπνευση και τρέλα. Ο Βαλ Κίλμερ κάνει ίσως ένα απο τα περίεργα ντεμπουτα στον κινηματογράφο, ενώ εμφανίζεται και ο -πολύς- Ομάρ Σαρίφ.

Γιατί το Top Secret;
Γιατί κάθε φορά που το (ξανά)βλέπω, ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο. Γιατί μέσα σε σχεδόν μιάμιση ώρα καταφέρνει να σατιρίσει όλα τα κλισέ πολεμικών - κατασκοπευτικών ταινιών των προηγούμενων δεκαετιών.

Αγαπημένα σημεία:
Όσες φορές και να την δω πάντα με εντυπωσιάζει η σκηνή στο Σουηδικό Βιβλιοπωλείο, που είναι γυρισμένη εξ' ολοκλήρου ανάποδα(!). Η σκηνή της συμπλοκής των Γάλλων Αντιστασιακών με τους Ανατολικογερμανούς στρατιώτες. Και φυσικά το υπέροχο 'Σκιάχτρο' στο τέλος της ταινίας...

Κι αφού ξεκινήσαμε με διάλογο απο την ταινία, ας συνεχίσουμε:
Μάρτιν: Νικ, δοκίμασα τα πάντα: την πρεσβεία, την Γερμανική κυβέρνηση, το συμβούλιο. Μίλησα μέχρι και στον πρέσβη των Ηνωμένων Εθνών. Κανένα όφελος, δεν μπορώ να προκαλέσω οργασμό στην γυναίκα μου!

Χίλαρυ Φλωμόντ: Ο θείος μου γεννήθηκε στην Αμερική.
Νικ Ρίβερς: Αλήθεια;
Χίλαρυ Φλωμόντ: Ήταν όμως από τους τυχερούς. Κατάφερε και απέδρασε με αερόστατο κατά την διάρκεια της προεδρείας του Τζίμυ Κάρτερ.

Στρατηγός Στρεκ: [μιλάει στο τηλέφωνο] Ποιά είναι η κατάσταση του λοχία Κρούγκερ;
[παύση]
Στρατηγός Στρεκ: Πολύ καλά, ενημερώστε με αν υπάρξει κάποια αλλαγή στην κατάσταση του.
[Κλείνει το Τηλέφωνο]
Στρατηγός Στρεκ: Πέθανε.