Blowup (1966)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ένας πετυχημένος φωτογράφος μόδας βρίσκεται στον 'δικό' του παράδεισο: Ναρκωτικά, ωραίες γυναίκες, ακριβα αυτοκινήτα, δυνατή μουσική και σεξ χωρίς δεσμεύσεις... Η ζωή του αποκτά όμως σκοπό απο τη στιγμή που ανακαλύπτει στα αρνητικά φιλμ μιας φωτογράφησης του ένα φόνο. Μελετώντας κάθε λεπτομέρεια προσπαθεί να συνθέσει το παζλ. Θα τα καταφέρει; Υπάρχει πραγματικά φόνος ή όλα είναι στο μυαλό του;


Συντελεστές :
Πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Αντονιόνι και μία απο τις μεγαλύτερες επιτυχίες του... μα πάνω απ' όλα ένα παιχνίδι ισορροπίας πραγματικού και φανταστικού που στόχο έχει να ξυπνήσει τις αισθήσεις του θεατή. Στον ρόλο του φωτογράφου ο Ντέηβιντ Χέμμινγκς ενώ Βανέσα Ρεντγκρέηβ, Σάρα Μάιλς και Τζέην Μπίρκιν εμφανίζονται σε σημαντικούς, αλλά και μικρότερους ρόλους.

Γιατί το Blowup;
Αν δεχτούμε την θεωρία του Γκρηναγουέη οτι 'Δεν νομίζω, ότι έχουμε παρακολουθήσει κινηματογράφο ακόμα. Αυτό που νομίζω ότι έχουμε δει, είναι 100 χρόνια εικονογραφημένου κειμένου.' τότε ο Αντονιόνι μας δείχνει τον δρόμο πως θα ξεφύγουμε από το εικονογραφημένο κείμενο. Καταλαβαίνω οτι δεν είναι εύκολο, αφού ανατρέπει πολλές κινηματογραφικές νόρμες που έχουμε συνηθίσει αλλά είναι μια εμπειρία διαφορετική. Κάποιοι θα το λατρέψουν, κάποιοι θα το μισήσουν και το περίεργο είναι ότι όλοι θα έχουν δίκιο... Συμπέρασμα; Ακόμα μια φορά σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι (ακόμα και αν ο προορισμός αλλάξει στη διαδρομή).

Αγαπημένα σημεία:
Το μονόχρωμο και ήσυχο Λονδίνο και η αντίθεση του με την πολύχρωμη και γεμάτη θόρυβο ζωή του νεαρού φωτογράφου. Η τελευταία σκηνή στο γήπεδο του τένις.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Σημαντική η ζωντανή εμφάνιση στην ταινία των θρυλικών Yardbirds, την εποχή που στο γκρουπ συμμετείχαν και ο Τζίμι Πέητζ και ο Τζεφ Μπεκ.
- Είναι η πρώτη ταινία που εμφανίζεται γυναικείο σώμα εντελώς γυμνό.

The Night of the Generals (1967)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Στην κατεχόμενη από τους Ναζί Βαρσοβία, μια πόρνη βρίσκεται άγρια δολοφονημένη. Αυτόπτης μάρτυρας, ένας και μοναδικός γείτονας, ο οποίος αποκαλύπτει ότι ο δολοφόνος είχε ένα κόκκινο σειρίτι στο κάτω μέρος της στολής του... διακριτικό των Γερμανών στρατηγών.
Οι υποψίες του ταγματάρχη Γκράου (Ομάρ Σαρίφ), που ηγείται της έρευνας για την διαλεύκανση του φόνου, πέφτουν σε τρεις Στρατηγούς της ανώτατης στρατιωτικής διοίκησης των Ναζί: τον ηρωικό και περίεργο Τάνζ (Πίτερ Ο’ Τουλ), τον κυνικό Κάχλενμπέργκε και τον αδύναμο Φον Σάιντλιτζ-Γκάμπλερ.
Για χρόνια, το έγκλημα θα παραμείνει άλυτο, μέχρι τη στιγμή που ο φονιάς θα ξαναχτυπήσει, αυτή τη φορά σε άλλη χώρα...

Συντελεστές :
Πέντε χρόνια μετά από την άψογη συνεργασία τους στον 'Λόρενς της Αραβίας' ο Πίτερ Ο’ Τουλ και ο Ομάρ Σαρίφ ξανασμίγουν σε μία πολεμική περιπέτεια- σταθμό για την εποχή της.
Ο Ο’ Τουλ στο ρόλο του θεότρελού και διεστραμμένου στρατηγού Τανζ είναι σχεδόν ανατριχιαστικός, ενώ ο Ομάρ Σαρίφ ως ταγματάρχης Γκράου δίνει μία πιο «προσγειωμένη» ερμηνεία. Συμπρωταγωνιστούν οι πολύ καλοί Τομ Κόρτνι, Ντόναλντ Πλέζανς ('Η Μεγάλη Απόδραση'), Φίλιπ Νουαρέ ('O Ταχυδρόμος') και Τσαρλς Γκρέι. Τα σκηνοθετικά σκήπτρα γερά κρατεί ο Ανατόλ Λίτβακ.

Γιατί το The Night of the Generals:
Γιατί είναι ένα δυνατό πολεμικό θρίλερ του σύγχρονου κινηματογράφου που κυριολεκτικά κερδίζει στα ... σημεία (δες παρακάτω )
Γιατί μέσα στην καρδιά του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν όλος ο κόσμος κυριολεκτικά φλεγόταν, ένας απλός ταγματάρχης προσπαθούσε να βρει την άκρη του νήματος γύρω από το άλυτο μυστήριο ενός στρατηγού- δολοφόνου ... όχι του Χίτλερ (όπως θα ήταν 'ακουγόταν' λογικό), αλλά μίας σειράς εκδιδόμενων γυναικών.

Αγαπημένα σημεία:
Παρόλο που η ταινία έχει πολλά αδύνατα σημεία, που κάνουν πολλούς να την αφορίζουν, κάποια από τα συστατικά της είναι τόσο δυνατά που μόνο γι΄ αυτά αξίζει. Ένα από αυτά είναι η σκηνή που ο στρατηγός Τανζ επισκέφθηκε το Λούβρο και πιο συγκεκριμένα την αίθουσα με τα αποδιοπομπαία έργα ζωγραφικής και ταυτίστηκε με την αυτοπροσωπογραφία του Βαν Γκογκ.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Ο χαρακτήρας του στρατηγού Τανζ είναι εμπνευσμένος από υπαρκτό πρόσωπο, αυτό του Joachim Peiper , του νεότερου άντρα στο στρατό των Ναζί που κατέκτησε τον βαθμό του στρατηγού.

House of Games (1987)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Η Μάργκαρετ Φορντ είναι μια επιτυχημένη ψυχίατρος, εργασιομανής και παθιασμένη με τη δουλειά της. Στην προσπάθεια της να βοηθήσει έναν ασθενή της γνωρίζεται με το Μάικ, ένα γοητευτικό απατεώνα και παρασύρεται σ’ ένα περίεργο ταξίδι αυτοπροσδιορισμού, όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται…

Συντελεστές :
Ο Ντέιβιντ Μάμετ εκτός από εξαιρετικός σεναριογράφος και συγγραφέας με το «House of games» καθιερώνεται και ως σκηνοθέτης – η ταινία αποτελεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο- και συνυπογράφει το σενάριο, ενώ τους κύριους ρόλους κρατούν η Λίντσι Κράους - σύζυγος του David εκείνη την εποχή και υποψήφια για Όσκαρ στο «Insider» και ο γνωστός από τον «Νονό ΙΙΙ» Τζο Μαντένια.

Γιατί το House of Games;
Γιατί πρόκειται για ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ που καταδύεται στην άβυσσο του ανθρώπινου εγκεφάλου και συναρπάζει με τις πολύ καλές ανατροπές του. Για τη σκοτεινή σε στιλ φιλμ– νουάρ σκηνοθεσία του τρομερού Μάμετ και για το παίξιμο του Μαντένια.

Αγαπημένα σημεία:
Η μύηση της Μάργκαρετ στις απατεωνιές και ειδικότερα η σκηνή με το δακτυλίδι του χαρτοπαίκτη και αυτή με τη βαλίτσα.

Ατάκες:
Μάικ: [αφού τον πυροβολούν] Σας ευχαριστώ, μπορώ να έχω άλλη μια;

Μάικ : Λέγεται παιχνίδι εμπιστοσύνης. Γιατί; Επειδή κερδίζω την εμπιστοσύνη σου; Όχι. Επειδή εσύ κερδίζεις τη δική μου.

Rosemary's Baby

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Η Ρόζμαρι Γουντχάουζ (Μία Φάροου) και ο σύζυγός της (Τζον Κασαβέτης), ανερχόμενος ηθοποιός, μετακομίζουν στο καινούριο τους σπίτι και σύντομα πιάνουν φιλίες με ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που ζει στο διπλανό διαμέρισμα. Η καριέρα του Γκάι Γουντχάουζ ξαφνικά εκτινάσσετε και η οικογένεια ετοιμάζεται να αποκτήσει σύντομα και ένα τρίτο μέλος. Όμως, η εγκυμοσύνη της νεαρής Ρόζμαρι δεν μοιάζει με καμία άλλη... Περίεργες συμπτώσεις, φρικτοί πόνοι και ο αφόρητος εγκλεισμός της νεαρής κοπέλας κρύβουν από πίσω τους μια απίστευτη συνομωσία.

Συντελεστές :
Εκτός από την αριστοτεχνική σκηνοθεσία του νεοφερμένου (τότε) στην Αμερική Πολάνσκι, η σκοτεινή ατμόσφαιρα του φιλμ βασίστηκε κατά πολύ στο physique των ηθοποιών. Η καχεκτική Μια Φάροου με το κατάλευκο δέρμα (σύμβολό της αθωότητας) και τη αφοπλιστική ματιά της, ενσάρκωσε με το καλύτερο τρόπο το θύμα. Ο Τζον Κασαβέτης απεικόνιζε εκπληκτικά τον ψευτο-κουλτουριάρη αριβίστα ηθοποιό. Επιπλέον, η εικόνα της Ρουθ Γκόρντον και του Σίδνεϊ Μπλάκμερ έκοβαν την ανάσα του θεατή, απλά και μόνο με την θέαση τους. Φυσικά, η τετράδα των ηθοποιών πραγματοποίησε και συγκλονιστικές ερμηνείες...

Γιατί το Rosemary's Baby:
Σκοτεινή ατμόσφαιρα, κλειστοφοβικό σκηνικό, φόβος για το μεταφυσικό, ψυχολογική πίεση είναι μόνο μερικές από τις αρετές της ταινίας. Το 'Μωρό Της Ρόζμαρι' αποτελεί ένα από τα λίγα θρίλερ που δεν βλέπεις ούτε μια σταγόνα αίμα, ούτε μια σκηνή βίας. Η ένταση προκαλείται από την ψυχολογική ταύτιση του θεατή με την πρωταγωνίστρια, που υποφέρει για έναν άγνωστο γι’αυτήν σκοπό. Η ταινία στοχεύει στα ενδότερα του ψυχισμού του θεατή, παίζοντας ένα δεξιοτεχνικό παιχνίδι με τους φόβους που πηγάζουν στη χριστιανική μας ανατροφή. Ο Πολάνσκι μετατρέπει την πιο υπέροχη στιγμή της ανθρώπινης ύπαρξης (εγκυμοσύνη), σε ένα ασύλληπτο εφιάλτη.

Αγαπημένα σημεία:
Η σύλληψη του μωρού. Πλάνα θολά, από την οπτική γωνία της Ρόζμαρι που παίρνουν την μορφή ενός ζωντανού εφιάλτη. Περίτεχνα κοντινά στα χέρια και στο πρόσωπο του τέρατος καθώς και ένα σκοτεινό βάθος πεδίου που καταφέρνει να προκαλέσει τρόμο στον θεατή. Επίσης, η τελευταία σκηνή της αποκάλυψης... Μια απίστευτη σεκάνς που λειτουργεί ως μέσο κάθαρσης για τη Ρόζμαρι.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Αρχικά, ο Πολάνσκι ήθελε τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο ρόλο του Γκάι, αλλά ο αμερικάνος ηθοποιός εκείνη την εποχή γύριζε τον 'Πρωταθλητή Του Ιλίγγου'. Επίσης, είχε γίνει κρούση και στον Τζακ Νίκολσον για τον ίδιο ρόλο.
- Η Μία Φάροου κατά την διάρκεια των γυρισμάτων έλαβε τα χαρτιά έκδοσης διαζυγίου από τον τότε άντρα της Φρανκ Σινάτρα.
- Συγκλονιστική ειρωνεία αποτελεί το γεγονός ότι η έγκυος γυναίκα του Ρομάν Πολάνσκι δολοφονήθηκε ένα χρόνο μετά τα γυρίσματα της ταινίας, από το Τσάρλς Μάνσον και την ομάδα του.

Clerks (1994)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο Ντάντε είναι υπάλληλος σε ένα τοπικό μάρκετ στο Νιου Τζέρσι. Ο Ράνταλ είναι ο υπάλληλος του διπλανού βίντεοκλαμπ. Ο πρώτος είναι υπεύθυνος, συντηρητικός και φέρεται καλά στους πελάτες, ο δεύτερος βρίσκεται στο εντελώς αντίθετο άκρο. Η φιλία τους θα δοκιμαστεί κατά την διάρκεια μιας τρελής μέρας, όταν και θα συμβεί κάθε απίθανο 'ευτράπελο', με πρώην και νυν κοπέλες του Ντάντε να απαιτούν εξηγήσεις, ένα παιχνίδι χόκει να εξελίσσεται στην ταράτσα του μαγαζιού και τους πιο 'περίεργους' πελάτες να εμφανίζονται την πιο ακατάλληλη ώρα. Θα μπορέσει άραγε ο συμπαθής Ντάντε να τα βγάλει πέρα;

Συντελεστές :
Ένας άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα με 27.575 δολάρια, ο Κέβιν Σμιθ όμως μάλλον έκανε το πιο σωστό. Έγραψε, σκηνοθέτησε και έκανε την πιο παραγωγή σε μια από τις πιο cult σύγχρονες κωμωδίες. Με την βοήθεια ενός σχεδόν ερασιτεχνικού καστ, γύρισε ένα low budget φιλμ χαμηλών προσδοκιών, που στην πορεία όμως αποδείχτηκε πολύ πλούσιο σε γέλιο και αγαπήθηκε από κάθε 'slacker' που σέβεται τον εαυτό του.

Γιατί το Clerks:
Γιατί το γυρισμένο σε 16mm φιλμ αποτελεί την έννοια της low budget παραγωγής, που ξεπερνά τα πενιχρά μέσα παραγώγης με όπλα τους καυστικούς διαλόγους, την αμεσότητα των ερμηνειών και το αντισυμβατικό 'κάφρικο' χιούμορ που διαθέτει. Γιατί μέσα από το χαβαλετζίδικο ύφος και την συρραφή ξεκαρδιστικών σκετς, ξεδιπλώνεται σταδιακά μια αγνή σε προθέσεις κριτική για την λεγόμενη generation X. Πάνω απ’ όλα όμως γιατί παρά τις σουρεάλ καταστάσεις, ο Ντάντε και ο Ράνταλ είναι τόσο 'αληθινοί' που σε καλούν να ταυτιστείς μαζί τους.

Αγαπημένα σημεία:
ΟΛΕΣ οι συζητήσεις Ράνταλ- Ντάντε (μιλάνε μέχρι και για αυτό-πεοθηλασμό!), ο εκνευριστικά ομιλητικός Τζέι και η απίστευτη φιγούρα του Κέβιν Σμιθ σαν 'σιωπηλός' Μπομπ, η απρόσμενη 'καφρίλα' του φινάλε με την κοπέλα του Ντάντε να κάνει σεξ με…. Δείτε το καλύτερα…

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Πολύ αργότερα ο Κέβιν Σμιθ γύρισε το σίκουελ Clerks 2, με το φιλμ να κινείται σε πιο mainstream μονοπάτια αλλά με την ίδια 'αναρχική' διάθεση.
- Οι χαρακτήρες Τζέι και silent Μπομπ, εμφανίστηκαν στις περισσότερες από τις επόμενες ταινίες του Σμιθ, πρωταγωνιστώντας μάλιστα στο 'Δόγμα' και στο 'Jay and Silent Bob Strike Back'
- Ο Κέβιν Σμιθ, κατά την περίοδο των γυρισμάτων, εργαζόταν στο κατάστημα του Ντάντε όπου και διαδραματίζεται το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας!

Amores Perros (2000)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Τρεις ιστορίες που συνδέονται μεταξύ τους με ένα παράξενο και σαδιστικό τρόπο... Ο Οκτάβιο είναι ένας Μεξικάνος έφηβος που κινείται στα όρια της παραβατικότητας, ο οποίος βάζει τον σκύλο του σε αγώνες, για να μαζέψει λεφτά. Ο μοναδικός του στόχος είναι η φυγή μαζί με τον ανεκπλήρωτο έρωτα του... την γυναίκα του αδελφού του. Μετά από έναν αγώνα που δεν κύλησε ομαλά, ο Οκτάβιο θα προκαλέσει ένα ατύχημα, το οποίο θα αποτελέσει τον αφηγηματικό καταλύτη για τις άλλες δύο ιστορίες που διηγείται η ταινία.

Συντελεστές :
Η ταινία έχει δύο μόνο πρωταγωνιστές και αυτοί βρίσκονται πίσω από την κάμερα! Ο Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ινιαρίτου δείχνει το σπουδαίο κινηματογραφικό του ταλέντο από την πρώτη κιόλας μεγάλου μήκους ταινία του. Από την άλλη μεριά ο σεναριογράφος Γκιγέρμο Αριάγα σερβίρει στον Μεξικάνο σκηνοθέτη μια ευρηματική σπονδυλωτή ιστορία, που κάνει το 'Pulp Fiction' να φαίνεται απλά σαν ένας 'ρηχός' οιωνός. Από τους ηθοποιούς δεν διακρίνεται κανείς έντονα για την ερμηνευτική του ιδιοφυΐα... ίσως γιατί δεν τους άφησαν ο Ινιαρίτου με τον Αριάγα.

Γιατί το Amores Perros;
Γιατί πολύ απλά με άγγιξε η συναισθηματική του υπερβολή. Γιατί το μοντάζ της ταινίας σου προκαλεί ένα ευχάριστο πονοκέφαλο, με μια αίσθηση γλυκιάς νιρβάνα. Γιατί η σκηνοθετική δεινότητα του Ινιαρίτου δεν με άφησε να πάρω ανάσα για 154 λεπτά. Γιατί Αριάγα κατάφερε να συνδέσει τις ταξικές διαφορές και τις συναισθηματικές διακυμάνσεις τριών ιστοριών με μια ποιητική αφήγηση. Γιατί μου αρέσει περισσότερο ο λατινοαμερικάνικος συναισθηματισμός από την ρηχή Χολιγουντιανή συρραφή εικόνων. Γιατί, τελικά η ζωή μας καθορίζεται από αυτά που χάνουμε...

Αγαπημένα σημεία:
Τα πρώτα δευτερόλεπτα της ταινίας όπου το κάδρο βρίσκεται έξω από την σκηνή δράσης (δίνοντας ο σκηνοθέτης το στοιχείο, ότι βρίσκονται μέσα σε ένα αυτοκίνητο) και ο θεατής προσπαθεί να μπει μέσα στην ιστορία, μόνο μέσα από τις φωνές των ηθοποιών. Επίσης, το τέλος της ταινίας με το τσιτάτο, το οποίο περικλείει το νόημα μιας ταινίας δυόμιση ωρών, σε οκτώ λέξεις...

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Το όνομα που αποφασίζει να δώσει ο Ελ Κίβο στο σκύλο του στο τέλος της ταινίας ('Νέγκρο') είναι το παρατσούκλι του Ινιαρίτου.
- Όταν ο Ελ Κίβο διαβάζει την εφημερίδα του, εμφανίζεται ως διαφήμιση σε μια από τις σελίδες η αφίσα της ταινίας 'Άνοιξε Τα Μάτια' (Abre los ojos) του Αλεχάντρο Αμεναμπάρ, προφανώς για να δείξει ο σκηνοθέτης την εκτίμηση του για αυτήν.
- Ο Ινιαρίτου εμφανίζεται στην ταινία σε μια σκηνή ως βοηθός του εκδότη, ο οποίος πρωταγωνιστεί σε μια εκ των τριών ιστοριών.

The Apartment (1960)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο Μπάντ Μπάξτερ είναι υπάλληλος στον ασφαλιστικό κολοσσό 'Consolidate Life'. Όλοι οι ανωτεροί του έχουν να πούν τα καλύτερα λόγια για τον Μπάντ. Όχι τόσο για τις εργασιακές επιδόσεις του αλλά γιατί χρησιμοποιούν το διαμερισμα του στο Μανχάτταν, ως ερωτικό καταφύγιο για τις παράνομες σχέσεις τους. Στην αρχή όλα του πηγαίνουν καλά και ανεβαίνει στην ιεραρχία της εταιρία. Όταν όμως στην ζωή του μπαίνει η Φραν, η κοπέλλα του ασανσέρ, τότε...

Συντελεστές :
Ο Μπίλι Γουάλντερ σε μιά ακόμα μεγάλη του στιγμή στο σενάριο αλλά και πίσω απο την κάμερα. Ο Τζάκ Λέμον προσθέτει άλλη μια πολύ καλή ερμηνεία στο βιογραφικό του, ενώ μία από τις έξυπνες και ενδιαφέρουσες φατσούλες στην ιστορία του σινεμα, η Σίρλευ ΜακΛέιν ανταποκρίνεται άψογα στις ανάγκες του ρόλου.

Γιατί το The Apartment;
Γιατί μετά απο σχεδόν 5 δεκαετίες παραμένει μια ταινία φρέσκια. Γιατί ο Μπίλυ Γουάλντερ ξέρει να κρατάει τις σωστές αναλογίες χαρακτήρων και πλοκής. Για το κορυφαίο καστ. Γιατί είναι γεμάτος με έξυπνες ατάκες. Γιατί απλά είναι κλασσικό!

Αγαπημένα σημεία:
Οι έξυπνες ατάκες αλλά και οι φιλοσοφικοί διάλογοι των δύο πρωταγωνιστών καθώς και η έκφραση του Τζακ Λέμον κάθε φορά που πρέπει να ξεσπιτωθεί. Εξαιρετικά συμπαθητική μου είναι η φιγούρα του γείτονα - γιατρού. Τέλος όλα τα κοντινά πλάνα στο πρόσωπα της Σίρλευ ΜακΛέιν.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Ψηφίστηκε ως μία από τις '50 καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών' απο το περιοδικο Premiere
- Το Αμερικάνικο Ινστιτούτο Κινηματογράφου (ΑFI) την κατέταξε στην 80η θέση των 'Κορυφαίων ταινιών όλως των εποχών'
- Είναι η τελευταία ασπρόμαυρη ταινία που κέρδισε το Οσκαρ Καλύτερης ταινίας μέχρι την 'Λίστα του Σίντλερ'

Chinatown (1974)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο Τζέικ Γκίτις είναι ιδιωτικός ντετέκτιβ στο Λος Άντζελες της δεκαετίας του '30. Όταν αναλαμβάνει την υπόθεση της κυρίας Μολρέι, που υποψιάζεται ότι ο άντρας της διατηρεί παράνομη σχέση, την θεωρεί μία ακόμα συνηθισμένη υπόθεση. Η συνέχεια κάθε άλλο παρά συνηθισμένη είναι... Η πραγματική κυρία Μολρέι εμφανίζεται στο γραφείο του Τζέικ και τον απειλεί με μηνύσεις, ο κύριος Μολρέι βρίσκεται νεκρός ενώ όλα συνδέονται με μια μεγάλη συνομωσία με την δημόσια εταιρία ύδρευσης...

Συντελεστές :
Ο Ρομάν Πολάνσκι άφησε το καλό για τέλος. Στην τελευταία του ταινία επι αμερικανικού εδάφους παραδίδει μαθήματα για το πώς πρέπει να είναι ένα film-noir. O Τζάκ Νίκολσον με αυτήν την ταινία ουσιαστικά καθιερώνεται σαν σταρ, ενώ η Φέι Νταναγουέη δημιουργει μια αξέχαστη femme fatale. Ο Τζον Χιούστον απολαυστικός στον ρόλο του ενώ και η κάμεο εμφάνιση του Πολάνσκι αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη!

Γιατί το Chinatown;
Γιατί αποτελλεί τη επιτομή του film-noir. Ο Πολάνσκι παίζει με τα χαρισματικά πρόσωπα των πρωταγωνιστών του και αναπαριστά εξαιρετικά την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του '30. Ο σεναριογράφος Ρόμπερτ Τάουνι στην κορύφωση της καριέρας της, δημιούργησε το αριστούργημα του. Γιατί απλά όποτε ακούω femme fatale, στο μυαλό μου έρχεται η Φέη Ντάναγουεη.

Αγαπημένα σημεία:
Όλες οι -γεμάτες ηλεκτρισμό- σκηνές των δύο πρωταγωνιστών. Η εμφάνιση του Ρομάν Πολάνσκι σε ένα πολύ μικρό ρόλο. Το τέλος της ταινίας που αποτελλεί ένα από τα καλύτερα που έχω δει στην μεγάλη οθόνη. Αξίζει να αναφέρουμε οτι υπήρξε μεγάλη διαφωνία μεταξύ του Τάουνι και του Πολάνσκι για το πως θα έπρεπε να καταλήξει η ταινία. Επικράτησε -ευτυχώς- η άποψη του Πολάνσκι και ο ίδιος ο Τάουνι μερικά χρόνια αργότερα παραδέχθηκε ότι είχε κάνει λάθος!

Η ατάκα που πέρασε στην ιστορία:
- Ξεχασε το Τζέικ. Εδώ είναι Τσάιναταουν.
Η συγκεκριμένη ατάκα ψηφίστηκε στην 74η θέση του Αμερικάνικου Ινστιτούτου Κινηματογραφού (AFI) και στην 71η θέση στην αντίστοιχη ψηφοφορία του περιοδικού Premiere.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Ψηφίστηκε στην τέταρτη θέση των 'Κορυφαίων ταινιών' απο το περιοδικό Entertainment Weekly
- Το Αμερικάνικο Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) την κατέταξε στην 21η θέση των 'Καλύτερων ταινιών όλων των εποχών'.
- Αρχικά είχε σχεδιαστεί η ταινία να αποτελέσει το πρώτο μέρος μια τριλογίας. Το δεύτερο μέρος, 'The Two Jakes', γυρίστηκε το 1990 σε σκηνοθεσία του Τζακ Νίκολσον ενώ το τρίτο μέρος με το όνομα 'Cloverleaf' δεν γυρίστηκε ποτέ.
- Με αυτήν την ταινία καταρίφθηκε ο μύθος ότι το συνεργείο πρεπει να έχει καλές σχέσεις για να γίνει μια καλή ταινία. Ο Πολάνσκι κατάφερε και τσακώθηκε σχεδόν με όλους, έσπασε την τηλεόραση του Νίκολσον με μιά σκούπα ενώ λέγεται ότι σε ένα τσακωμό με την Ντάναγουεη, του έμειναν μερικές τούφες απο τα μαλλιά της στο χέρι.

Groundhog Day (1993)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο Φιλ Κόνορς είναι παρουσιαστής του δελτίου καιρού σε τοπικό τηλεοπτικό δίκτυο. Είναι ένας άνθρωπος αντιπαθής λόγω του ιδιότροπου χαρακτήρα του, του εγωισμού και της ειρωνικής διάθεσης του. Κατά τη διάρκεια όμως ενός ρεπορτάζ σε μια παρακείμενη πόλη – όπου πήγε να καλύψει δημοσιογραφικά την τοπική γιορτή της Ημέρας της Μαρμότας- θα συνειδητοποιήσει με τρόμο ότι ζει κάθε μέρα την ίδια μέρα!! Στην αρχή θα το χρησιμοποιήσει προς όφελος του ικανοποιώντας όλες τις φαντασιώσεις και τα απωθημένα του, αλλά σύντομα θα αρχίσει να κουράζεται...

Συντελεστές :
Τον Φιλ Κόνορς ερμηνεύει υποδειγματικά ο Μπιλ Μάρεϊ ενσαρκώνοντας όλες τις μεταβολές στην ψυχοσύνθεση του ήρωα χωρίς να υποκύπτει στις γνωστές του μανιέρες – παγίδες. Την Ρίτα, τη γλυκιά παραγωγό που του αλλάζει ουσιαστικά τη ζωή παίζει η Αντι Μακντάουελ (από τις πιο όμορφες γυναικείες παρουσίες του Χόλυγουντ και μια από τις προσωπικές μου αδυναμίες) με το γνωστό της τρόπο. Σκηνοθετεί ο Χάρολντ Ράμις (τον ξέρουμε από τις χαμηλού βεληνεκούς κωμωδίες 'Ανάλυσέ το' και 'Ξανα-αναλυσέ το' αλλά και σαν τον 3ο Ghostbuster).

Γιατί το Groundhog Day;
Πρώτον και κύριον για την ιδέα στην οποία βασίζεται, την οποία βρήκα εξαιρετικά πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα. Είναι τόσο αστείο όσο και εφιαλτικό το να είσαι εγκλωβισμένος σε μια αέναη επανάληψη χωρίς καμία διαφοροποίηση. Για τους έξυπνους διαλόγους και το χιούμορ που διαπνέει την ταινία. Για τον Μπιλ Μάρεϊ που ουσιαστικά είναι αυτός που κουβαλάει στις πλάτες του το όλο εγχείρημα και αποδεικνύει ότι μπορεί να αντεπεξέλθει τόσο στις κωμικές όσο και στις δραματικές απαιτήσεις του ρόλου. Τέλος για την μεγάλη μου αδυναμία που λέγαμε λίγο πιο πάνω... εε ναι τι να κάνουμε, η Άντι είναι Θεά!!!

Αγαπημένα σημεία:
Η πρώτη μέρα του εφιάλτη, οι προσπάθειες του Φιλ να 'ρίξει' τη Ρίτα, η 'μεταμόρφωση' του Φιλ σε συμπαθητικό άνθρωπο, η κενή έκφραση που έχει το πρόσωπο του Φιλ κάθε φορά που ξυπνάει από το ραδιόφωνο - ξυπνητήρι.

Ατάκες που θα μείνουν:
- Φιλ: Είμαι ένας Θεός... δεν είμαι Ο Θεός... δε νομίζω.

- Κα Λάνκαστερ: Κοιμηθήκατε καλά κε Κόνορς?
- Φιλ: Κοιμήθηκα μόνος κα Λάνκαστερ..

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Οσες φορές ο σκηνοθέτης προσπαθούσε να εξηγήσει κάποια σκηνή στον Μάρεϊ, αυτός του απαντούσε: 'απλώς πες μου ..καλός Φιλ ή κακός Φιλ;'

- Σύμφωνα με το σκηνοθέτη αυτή η μέρα, 'Η Μέρα της Μαρμότας' επαναλαμβάνεται για περίπου 10 χρόνια.

- Κέρδισε το 1994 το βραβείο καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου στα BAFTA Awards.

Cidade de Deus (2002)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Η ιστορία ξεκινάει τη δεκαετία του 60 και φθάνει μέχρι το 80 παρακολουθώντας την πορεία ορισμένων παιδιών που γεννήθηκαν μεγάλωσαν και πέθαναν σε μια από τις πιο εγκληματικές πόλεις της Βραζιλίας .
Ζώντας σε μια πόλη της Βραζιλίας με το... θρησκευτικό όνομα 'Πόλη του Θεού', έχεις 2 επιλογές: είτε είσαι νομοταγής δουλεύοντας για πενιχρούς μισθούς, καταδικασμένος στη φτώχεια... είτε είσαι παράνομος, ληστεύεις και είσαι καταδικασμένος να τους φας ή να σε φάνε. Και στις 2 περιπτώσεις η αξία της ζωής σου είναι πολύ μικρή...

Συντελεστές :
Αν δεν είσαι από τη Βραζιλία είναι λίγο δύσκολο να σου φανούν γνωστά ονόματα, όπως Αλεξάντρ Ροντρίγκεζ (Ρουκέτας), Λεάντρο Φιρμίνιο (μικρός Ζε), Σέου Χόρχε (Νόκαουτ Νέντ), Ματέους Ναχτεργκέλε (Κοκκινομάλης)... οι περισσότεροι από το καστ είναι ερασιτέχνες ή έχουν πολύ μικρή εμπειρία… Σκηνοθετεί ο Φερνάντο Μεϊρέγιες ( ο οποίος – άσχετο μεν- αλλά μετά σκηνοθέτησε τον 'Επίμονο κηπουρό')…

Γιατί το Cidade de Deus;
Γιατί σε βουτά σε μια κοινωνία που όσο εφιαλτική φαίνεται τόσο πραγματική είναι. Για το ρεαλισμό, τη δύναμή και την αφοπλιστική της βία... γιατί δεν φανταζόμουν ότι θα δω παιδιά με όπλα να σκοτώνουν και να σκοτώνονται για πράγματα, όπως ένα ψωμί ή λίγες καραμέλες...

Αγαπημένα σημεία:
Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να διαλέξω κάποια σκηνή από αυτό το έργο, μιλάμε για πολλές δυνατές σκηνές μέσα στα 130 λεπτά της ταινίας από τις οποίες δε γίνεται να μην αναφερθώ στη σκηνή της δολοφονίας του πιτσιρίκου από τη συμμορία των 'Στούμπων'...

Ατάκες που θα μείνουν:
-Κοκκινομάλης: Τρελάθηκες? Είσαι παιδί ακόμα..
-Πιτσιρίκος: Κοίτα δικέ μου, καπνίζω, σνιφάρω…ζητιανεύω στους δρόμους από τότε που ήμουν μωρό. Έχω καθαρίσει τζάμια στα φανάρια. Έχω γυαλίσει παπούτσια. Έχω κλέψει, έχω σκοτώσει… δεν είμαι παιδί…με τίποτα. Είμαι πραγματικός άνδρας..

-Ρουκέτας: ήταν σαν μήνυμα σταλμένο από το Θεό: 'η τιμιότητα δεν πληρώνει μια κορόιδο...'

-Παιδί 1: Τα λεφτά είναι στα ναρκωτικά.. το 'πιασες?
-Παιδί 2: Αν θες να γίνεις ντίλερ πρέπει να ξεκινήσεις σαν παιδί για τα θελήματα πρώτα...
-Παιδί 1: Μαλακίες... ο χρόνος που χρειάζεται για να γίνεις παιδί για θελήματα, μετά βαποράκι, μετά μπράβος, μετά «μάνατζερ» είναι πολύ μεγάλος...
-Παιδί 2: Και τι μπορείς να κάνεις … τότε περίμενε να πεθάνουν πρώτα...
-Παιδί 1: Με τίποτα... απλά πρέπει να κάνεις ότι και ο μικρός Ζε, καθάρισέ τους όλους...

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Ο σκηνοθέτης Φερνάντο Μερέγιες δήλωσε ότι δεν πρόκειται να έκανε την ταινία αν γνώριζε ότι θα ήταν τόσο επικίνδυνο να φιλμάρει σε τέτοιες περιοχές.

Το tagline της ταινίας είναι: 'Fight and you 'll never survive... Run and you ‘ll never escape...'

Battle Royale (2000)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Το κράτος της Ιαπωνίας βρίσκεται ένα βήμα από την πλήρη κατάρρευση... Η οικονομική δυσχέρεια οδηγεί στην εμφάνιση κρισιακών φαινομένων σε ολόκληρη την δομή της κοινωνίας. Τα ηθικά όρια τείνουν να ξεπεραστούν σε κάθε τους μορφή, ακόμα και από την κυβέρνηση της χώρας. Μια τάξη λυκείου ζει την δική της ηθική κατάπτωση... μαθητής φτάνει στο σημείο να μαχαιρώσει ένα καθηγητή. Η τιμωρία που τους επιφυλάσσει η μοίρα θα είναι κάτι παραπάνω από βάναυση. Ένα κυβερνητικό σχέδιο σκληρής 'διαπαιδαγώγησης', θα εφαρμοστεί στους μαθητές της τάξης. Το BR (Battle Royale) είναι ένα ιδιότυπο 'Big Brother' επιβίωσης. Οι 42 μαθητές θα πρέπει να εξολοθρεύσουν τους ανταγωνιστές τους μέσα σε τρεις μέρες αλλιώς όλοι θα οδηγηθούν στο θάνατο. Μόνο ένας θα επιβιώσει από αυτό το παρανοϊκό παιχνίδι...

Συντελεστές :
Αν η γνώση σας, σχετικά με τον γιαπωνέζικο κινηματογράφο περιορίζεται στο Κουροσάβα, τότε join the club… Δεν μπορώ να πω ότι γνώριζα ούτε ένα από τους συντελεστές της ταινίας, πλην φυσικά του 'μεγάλου' Τακέσι Κιτάνο. Τα ονόματα των υπόλοιπων ηθοποιών ακούγονται (στα κατά τα άλλα συμπαθητικά) αυτιά μου, ως τύποι κβαντομηχανικής φυσικής. Όμως, πρέπει να πω ότι ο Κίνζι Φουκασάκου με άφησε έκπληκτο με την πολύ καλή σκηνοθεσία του. Στακάτο μοντάζ, όμορφα πλάνα και σωστά κατανεμημένη δόση βίας. Όσο για τον Κιτάνο, τι να πει κανείς. Η ερμηνεία του ήταν κοφτή, χωρίς αχρείαστες υπερβολές και κατάφερε να ξεχωρίσει με τον (κατά τα άλλα μικρό ρόλο του). God saves Kitano…

Γιατί το Battle Royale;
Γιατί δεν θέλετε με τίποτα να χάσετε την απόλυτα manga αισθητική του φιλμ. Γιατί οι Ιάπωνες είναι ψυχικά άρρωστοι και έμεις το γουσταρουμε αυτό. Γιατί η μέρα σας μετά την θέαση της τρομερά βίαιας ταινίας του Φουκασάκου θα είναι χάλια (εκτός και αν είσατε τελείως αναίσθητοι), σαν να έχετε κάνει home πανόραμα ταινίων με θέμα τον Ντέιβιντ Λιντς. Γιατί ο Κιτάνο δίνει άλλο ένα ρεσιτάλ ερμηνείας (και δεν υπερβάλω). Γιατί είναι η μοναδική σας ευκαιρία να δείτε πολιτικό splatter!

Αγαπημένα σημεία:
Η σκηνή που ο Κιτάνο καρφώνει ένα στιλέτο στο μέτωπο ενός 16χρονού κοριτσιού, την στιγμή που στο φιλμ δεν έχει χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Ο Φουκασάκου κέρδισε το βραβείο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη από την Ιαπωνική Κινηματογραφική Ακαδημία, για το 'Battle Royale' το 2001
- Ο «κακός» της ταινίας (ο οποίος σημειωτέον σκοτώνει δεκάδες μαθητές), Κιριγιάμα, δεν λέει ούτε μια λέξη σε ολόκληρο το φιλμ!
- Το περιοδικό, το οποίο χρησιμοποιείται από έναν μαθητή ως εγχειρίδιο εκρηκτικών υλών, με σκοπό να εξολοθρεύσει τους κυβερνητικούς βασανιστές, πρόκειται για ένα έντυπο το οποίο υπήρξε στην πραγματικότητα... Εκδότες του περιοδικού ήταν τα μέλη μιας εξτρεμιστικής αντι-κυβερνητικής οργάνωσης που ονομαζόταν «Ένοπλο Αντι-ιαπωνικό Μέτωπο Ανατολικής Ασίας», το οποίο έδρασε στα '70s.
- Ο πίνακας που απεικονίζει τους μαθητές της τάξης νεκρούς στο τέλος της ταινίας, έχει φιλοτεχνηθεί από τον ίδιο τον Κιτάνο.

The Killing (1956)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Μια ομάδα ετερόκλητων ατόμων αποφασίζει να σχεδιάσει και να εκτελέσει μια από τις πιο δύσκολες ληστείες, αυτή των εισπράξεων του ιπποδρόμου! Επικεφαλής και σχεδιαστής του εγχειρήματος είναι ο Τζόνυ Κλέυ, άρτι αποφυλακισθείς και διψασμένος να ξεφύγει από τη ζοφερή του μοίρα. Το σχέδιο είναι ριψοκίνδυνο, απαιτεί μυαλό, συντονισμό, ταχύτητα και ατσάλινα νεύρα… Ξεχάσα κάτι; Χμμ.. ναι.. Χρειάζεται πάντα και ένα χαμόγελο, μια εύνοια από την πιο δύστροπη θεά.. Τη θεά Τύχη…

Συντελεστές:
Αυτή τη φορά νομίζω επιβάλλεται να αναφερθώ πρώτα στο σκηνοθέτη του φιλμ, τον ένα και μοναδικό Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο οποίος μ’ αυτό το έργο καταθέτει τα διαπιστευτήρια του ως κινηματογραφική ιδιοφυΐα. Υπο τις διαταγές του βρίσκεται μια πλειάδα καταπληκτικών ηθοποιών με προεξάρχοντα τον Στέρλινγκ Χέιντεν στο ρόλο του Τζόνι (επιβλητικό παρουσιαστικό, δυνατό βλέμμα), τον Τζέι Σι Φλίπεν (Μάρβιν), και τον Ελ. Κουκ Τζούνιορ (Τζόρτζ Πίτι) -πολύ καλό στο ρόλο του ερωτευμένου με τη γυναίκα του υπαλληλάκου. Ξεχωρίζει ο Τίμοθι Κάρεϊ ως 0 ψυχάκιας σκοπευτής Νικι Αρκέϊν και ο Βινς Εντουαρντς στο ρόλο του ομορφόπαιδου Βαλ. Στους γυναικείους έχουμε την Κολίν Γκρέϊ (Φαίη) και την Μαρί Γουίντσορ (Σέρι) στο ρόλο της μοιραίας φαμ-φατάλ..

Γιατί το The Killing;
Γιατί πρόκειται για μια πραγματική cult ταινία.. γιατί παρότι γυρίστηκε πριν από 51 χρόνια(!) βλέπεται με κομμένη την ανάσα και σήμερα.. γιατί τη σκηνοθετεί ο Κιούμπρικ … γιατί όλοι οι ηθοποιοί δίνουν αληθινούς ρόλους .. γιατί κανείς δεν κάνει εκπτώσεις ούτε καταφεύγει σε κλισέ και εντυπωσιασμούς... Γιατί από το 'The Killing' επηρεάστηκαν πολλοί σκηνοθέτες τόσο από το ύφος όσο και από την αφήγηση και το στήσιμο των σκηνών… γιατί δε χρειάζονται ούτε εφέ, ούτε κυνηγητά με εκρήξεις, ούτε γιαλαντζι μαγκάκια που να λένε cool ατάκες, ούτε ημίγυμνες για να ξεχωρίσει μια ταινία, αρκεί το ταλέντο του σκηνοθέτη, το λιτό και συνάμα περιεκτικό σενάριο και η ανταπόκριση των ηθοποιών…

Αγαπημένα σημεία:
Οι σκηνές των ιπποδρομιών, η προσμονή όλων για μια καλύτερη ζωή που θα αγοράσουν με τα χρήματα της ληστείας, η συνάντηση του Τζόνι με τον Νικι, η σκηνή του 'The Killing' και το μελαγχολικό φινάλε…

Ατάκες που θα μείνουν:
Χα, χα.. θα αστειεύεστε μάλλον…Όλη η ταινία… δεν τη βλέπετε καλύτερα;

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Είναι βασισμένο στο βιβλίο Clean Break του Λάϊονελ Γουάιτ. Όταν προβλήθηκε το φιλμ στους υπεύθυνους του στούντιο παραγωγής (United Artists) θεωρήθηκε ότι τα συχνά φλας μπακ και οι διαφορετικές οπτικές γωνίες αφήγησης το έκαναν μπερδεμένο και γύρισε πίσω στο δημιουργό για περαιτέρω επεξεργασία, ώστε να ακολουθήσει μια συμβατική μορφή χρονολογικής αφήγησης. Ο Κιουμπρικ το έκανε.... για να καταλήξει όμως στο συμπέρασμα ότι το κλειδί ήταν να κρατήσει τη γραμμή που είχε η πρώτη του απόπειρα (που συμβάδιζε και με αυτή του βιβλίου). Και τελικά την κράτησε. Το στούντιο ουσιαστικά «έθαψε» το φιλμ μην κάνοντας κανονική αυτόνομη προβολή αλλά προβάλλοντας το στην «ουρά» του Bandidos.

Bring Me the Head of Alfredo Garcia (1974)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο επιρρεπής στα ερωτικά πάθη Αλφρέντο Γκαρσία αφήνει έγκυο την κόρη ενός μεγαλοτσιφλικά του Μεξικού, ο οποίος 'παραγγέλνει' το κεφάλι του. Με κίνητρο την αμοιβή του ενός εκατομμυρίου δολαρίων, ένα σινάφι δολοφόνων, απόκληρων και εγκληματιών ξαμολιέται με μόνο σκοπό το 'χρυσό' κεφάλι. Ο Μπένι πιανίστας σε ένα φτηνό μπουρδέλο μιας επαρχίας του Μεξικού αρπάζει την ευκαιρία για να ξεφύγει από την μίζερη ζωή του, μαζί με την αγαπημένη του Ελίτα, η οποία τυγχάνει να είναι και πρώην ερωμένη του Γκαρσία. Το κυνήγι του κεφαλιού καταλήγει σε ένα αυτοκαταστροφικό και παράλληλα διεστραμμένο παιχνίδι, με πρωταγωνιστή τον Μπένι...

Συντελεστές :
Μια, αν μη τι άλλο, συγκλονιστική ερμηνεία του Γουόρεν Γόουτς, σε μια καθαρά προσωπική ταινία του Σαμ Πέκινπα. Ο Αμερικάνος σκηνοθέτης κόβει και ράβει το φιλμ, στα μέτρα του αγαπημένου του ηθοποιού. Όλοι οι άλλοι απλά συμμετέχουν στην μαύρη 'ενορχήστρωση' που έχει στήσει περίτεχνα ο Πέκινπα.

Γιατί το Bring Me the Head of Alfredo Garcia;
Γιατί ο Ταραντίνο και ο Ροντρίγκεζ δεν 'ξεφύτρωσαν' από το πουθενά. Γιατί η σαδιστική και παράλληλα ηδονική διαδρομή που ακολουθεί ο Μπένι, σε τραβάει βασανιστικά προς το μέρος της... Γιατί κάθε φορά που ακούγεται ο ήχος του 'χρυσού' κεφαλιού που κτυπάει στο εσωτερικό του φτηνού αυτοκινήτου του Μπένι, νιώθεις την αναπνοή σου να κόβεται χωρίς να μπορείς να τραβήξεις τα μάτια σου όμως μακριά από την οθόνη. Γιατί κάπως έτσι πρέπει να είναι ένα road movie. Γιατί δεν θέλεις με τίποτα να χάσεις ένα τόσο διεστραμμένο και βίαιο ταξίδι καταστροφής που από την αρχή ξέρουμε ότι θα καταλήξει στο θάνατο. Γιατί δεν χρειάζεται να δούμε ακραία splatter για αισθανθούμε λίγο το στομάχι μας να σφίγγεται κατά την διάρκεια της ταινίας.

Αγαπημένα σημεία:
Η σκηνή της 'γνωριμίας' του Μπένι με τους δύο γκάνγκστερ στο μαγαζί όπου έπαιζε μουσική. Τρομερά 'ζόρικες' ατάκες με στρυφνή αμερικάνικη προφορά, υπό την ψυχολογική πίεση της βίας που ακόμα δεν υπάρχει, αλλά έρχεται. Hot Spot η τρομερά unpolitically correct αγκωνιά(!) του αμερικάνου γκάνγκστερ στην πόρνη...

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Η ερμηνεία του Γόουτς στο συγκεκριμένο φιλμ 'πάτησε' πάνω στα στοιχεία του χαρακτήρα του Πέκινπα. Ο Γόουτς έφτασε στο σημείο να φορέσει τα ρούχα και τα γυαλιά ηλίου του σκηνοθέτη για να αισθανθεί όπως αυτός.
- Η ταινία γνώρισε την απόλυτη εμπορική αποτυχία. Η σκοτεινή και δύσκολη σκηνοθετική προσέγγιση, καθώς και η ανεξέλεγκτη βία που χρησιμοποίησε ο Πέκινπα επικρίθηκε από τους κριτικούς της εποχής. Σήμερα, θεωρείται ένα cult διαμάντι των 70s (αν και θα διαφωνήσω με το χαρακτηρισμό).
- O σκηνοθέτης δήλωσε ότι το 'Φέρτε μου το κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία' ήταν η μόνη ταινία κατά την οποία εκφράστηκε πλήρως ως καλλιτέχνης, μακριά από εμπορικούς περιορισμούς.

The Machinist (2004)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο Τρέβορ Ρέζνικ, είναι εργάτης σ΄ ένα εργοστάσιο. Εχει να κοιμηθεί ένα χρόνο και έχει χάσει τόσα πολλά κιλά που είναι σχεδόν αποστεωμένος. Όλοι ανησυχούν για αυτή του την αδυναμία καθώς και για την αλλόκοτη συμπεριφορά του που κορυφώνεται όταν εξαιτίας του ένα συνάδελφός του χάνει το χέρι του εν ώρα εργασίας. Ο Τρέβορ είναι σαν να ζει τον χειρότερο του εφιάλτη… καθώς κατατρύχεται από άγνωστους εχθρούς. Μοναδικά του στηρίγματα σε αυτό το παραλήρημα μία πόρνη, η Στίβι και η Μαρί, μία συμπαθητική γκαρσόνα. Γιατί πολλές φορές οι εφιάλτες ζωντανεύουν όταν είσαι ξύπνιος...

Συντελεστές :
Ο Κρίστιαν Μπέιλ κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο του «Αγρυπνου» Τρέβορ Ρέζνικ και βάζει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στο κινηματογραφικό στερέωμα. Στο ρόλο του ομιχλώδη και απόκοσμου Ιβάν ο επιβλητικός Μάικλ Αϊρονσάιντ, ενώ πολύ καλή ήταν και η Τζένιφερ Τζέισον Λέι στο ρόλο της πόρνης – στήριγμα του Ρέζνικ. Τα σκηνοθετικά σκήπτρα κρατά γερά ο Μπραντ Αντερσον.

Γιατί το The Machinist;
Γιατί η ταινία διαπνέεται από το πρώτο λεπτό από μία μυστηριώδη σχεδόν αρρωστημένη ατμόσφαιρα που με κράτησε «άγρυπνο» μέχρι το τέλος. Ο Μπέιλ δίνει μία ανατριχιαστική και παραισθησιακή ερμηνεία υποδυόμενος τον Ρέζνικ. Το αποστεωμένο του πρόσωπο μου ξύπνησε συναισθήματα φόβου, λύπης, αποστροφής και απορίας και μολονότι δεν μπόρεσα να ταυτιστώ μαζί του, μου έχει καρφωθεί στο μυαλό το βλέμμα του. Η γεμάτη μαεστρία σκηνοθεσία του Αντερσον που μέσα σ΄ ένα γκρι σκοτεινό φόντο ακολούθησε κατά πόδας τον άγρυπνο Μπέιλ εστιάζοντας στις πεταγμένες από αδυναμία γωνίες του προσώπου του και έκανε τους εφιάλτες τους και δικούς μου.

Αγαπημένα σημεία:
Όλες οι σκηνές που βλέπει τα περίεργα post κολλημένα στο ψυγείο του και προσπαθεί να λύσει το κρυπτόλεξο της κρεμάλας, η ατμόσφαιρα του εργοστασίου, καθώς και οι μικρές αλλά όχι ασήμαντες λεπτομέρειες που συνδέθηκαν και εξηγήθηκαν στο τέλος.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Ο Κρίστιαν Μπέιλ για τις ανάγκες του ρόλου του έχασε 30 ολόκληρα κιλά! Πως; Κάθε μέρα έτρωγε ένα τόνο και ένα μήλο… Με αυτή του την προσπάθεια κατέκτησε το ρεκόρ του ηθοποιού που έχει χάσει τα περισσότερα κιλά για μία ταινία. Ο ίδιος ήθελε μάλιστα να χάσει 40, οι υπεύθυνοι όμως της ταινίας του το απαγόρευσαν καθώς θα έθετε σε σοβαρό κίνδυνο την υγεία του.
- Ο Μπραντ Αντερσον κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων χτύπησε στη μέση του και σκηνοθέτησε το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας ξαπλωμένος σε φορείο!

Αγαπημένες ατάκες:
Στίβι: Είσαι καλα;
Ρέζνικ: Φαίνομαι καλά;
Στίβι: Αν ήσουν πιο αδύνατος δεν θα υπήρχες.

Ρέζνικ: Στίβι, έχω να κοιμηθώ ένα χρόνο…
Στίβι: Ιησούς Χριστός!
Ρέζνικ: Τον δοκίμασα και αυτόν

Escape from New York (1981)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Αμερική 1998. Η κυβέρνηση των Η.Π.Α έχει μετατρέψει την πόλη της Νέας Υόρκης σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, όπου τοποθετούνται οι πιο 'σεσημασμένοι' καταπατητές του νόμου σε ισόβια κάθειρξη. Η 'φυλακή' φρουρείται μόνο γύρω από τα τείχη της πόλης, με τους φυλακισμένους να ζουν με τους δικούς τους νόμους εντός των τειχών. Όταν ο πρόεδρος των Η.Π.Α βρίσκεται αιχμάλωτος των φυλακισμένων (μετά από τρομοκρατική ενέργεια), οι αρχές εναποθέτουν τις λιγοστές ελπίδες τους στο πιο ακατάλληλο – φαινομενικά – άτομο... Τον ξακουστό κακοποιό που 'δεν νοιάζεται για κανέναν, πέρα από τον εαυτό του', τον Σνέικ Πλίσκεν.

Συντελεστές :
Συγκρατηθείτε, γιατί τόσο περίεργο και αντιφατικά αρμονικό καστ δύσκολα συναντάς σε άλλη ταινία. Αρχίζουμε… Καταρχήν, Τζον (εδώ προσκυνώ) Κάρπεντερ στην σκηνοθεσία. Το καστ αποτελούν ο 'μάτσο' Κερτ Ράσελ (Σνέικ Πλίσκεν), ο πάντα βλοσυρός Λι Βαν Κλιφ, οι κλασικές πλέον cult φιγούρες Ντόναλντ Πλέζανς, Έρνεστ Μπόργκνάιν, Χάρι Ντιν Στάντον και κερασάκι στην τούρτα, ο Άιζακ Χέιζ στον ρόλο του 'κακού'.

Γιατί το Escape from New York;
Γιατί για μένα αποτελεί πρότυπο φουτουριστικής περιπέτειας και γιατί ότι είναι δια χειρός του 'μάστορα' Τζον Κάρπεντερ αποτελεί εγγύηση. Με έναν υποδειγματικό αφηγηματικό ρυθμό, ο Κάρπεντερ μπλέκει τη γουέστερν μυθολογία με μια καρτουνίστικη διάθεση στην απεικόνιση των χαρακτήρων και φτιάχνει μια ταινία με μοναδική ουτοπική ατμόσφαιρα, εμπλουτίζοντας την διακριτικά με αλληγορικές 'πινελιές'. Ο Κερτ Ράσελ με 'φτιάχνει' στο ρόλο του αντισυμβατικού ήρωα και το πως κόλλησε με τον Κάρπεντερ με πηγαίνει συνειρμικά σε ένα άλλο μεγάλο δίδυμο της μεγάλης οθόνης, αυτό του Κλιντ Ίστγουντ με τον Σέρτζιο Λεόνε. Μερικές φορές τελικά οι μούσες ανήκουν στο αρσενικό γένος. Τέλος, το φιλμ αποτελεί οδηγό για κάθε επίδοξο σκηνοθέτη blockbuster.

Αγαπημένα σημεία:
Η σκηνή της εισόδου του Σνέικ στην πόλη με το μικρό αεροπλάνο, η απεικόνιση της φουτουριστικής Νέας Υόρκης, η μονομαχία στο ρινγκ, το αντισυμβατικό φινάλε. Γενικότερα, οποιαδήποτε σκηνή εμφανίζεται ο Κερτ Ράσελ και οποιαδήποτε ατάκα βγαίνει από το στόμα του με χαρακτηριστική μαγκιά και βραχνάδα.

Βρήκα.... ψάχνοντας:
- Ο Κάρπεντερ γύρισε πολλά χρόνια αργότερα ένα σχεδόν πανομοιότυπο (σε πλοκή) σίκουελ με τίτλο 'Escape From L.A', την αυτό-παρωδιακή διάθεση του οποίου, λίγοι κατάλαβαν.
- Ο ίδιος ο Κάρπεντερ (όπως και στα περισσότερα έργα του) είναι υπεύθυνος για το 'θρυλικό' μουσικό θέμα της ταινίας.
- Το στούντιο είχε σαν πρώτη επιλογή τον Τόμι Λι Τζόουνς για τον χαρακτήρα του Σνέικ Πλίσκεν.
- Ράσελ και Κάρπεντερ συνεργάστηκαν σε άλλα τρία φιλμ: 'Τhe Thing', 'Big Trouble In Little China', 'Escape From L.A'.

Delicatessen (1991)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Σε μια μελλοντική εκδοχή της γης ο κόσμος πλέον ζει σε μικρές κοινότητες κάτω από δύσκολες συνθήκες. Σ' έναν από αυτούς τους μικρόκοσμους, εμφανίζεται ένας άνεργος κλόουν και αναλαμβάνει τη συντήρηση του κτηρίου που στεγάζεται η ομάδα. Η συνάντηση του με την κόρη του χασάπη, που διατηρεί στο ισόγειο αγορά κρέατος, καταλήγει σε ένα ρομαντικό ειδύλιο. Βέβαια... εντύπωση του προκαλεί και η ικανότητα του χασάπη να βρίσκει συχνά κρέας, σε μιά εποχή που αποτελεί είδος εν ανεπαρκεια!

Συντελεστές :
Ο Ζενέ και ο Καρό μας μεταφέρουν σε μια άλλη εκδοχή της γης μετά την αποκάλυψη. Ο συνδυασμός της σουρεαλιστικής σκηνοθεσίας με τη σκοτεινή φωτογραφία και τη γεμάτη νοσταλγία μουσική, επιτρέπουν στον θεατή να βιώσει μια διαφορετική ατμόσφαιρα που συγγενεύει σε ένα βαθμό με αυτήν του επίσης φουτουριστικού 'Brazil'.

Γιατί το Delicatessen;
Γιατί αυτόν τον κινηματογραφο δεν τον συναντάς συχνά. Γιατί το μονοπάτι που επέλεξαν οι δημιουργοί ήταν επικίνδυνο και αραιά πατημένο. Γιατί είναι μία καλογυρισμένη και άρτια παραγωγή που δεν πατάει κοινούς, αλλά σίγουρους τόπους. Και γιατί σ΄αυτές τις περιπτώσεις δύο είναι καταλήξεις: η αποτυχία με ένα αποτέλεσμα απο γραφικό έως γελοίο και η επιτυχία με έπαθλο μια ταινία που δεν ακολουθεί, αλλά οριοθετεί το συγκεκριμένο είδος, δηλαδή μία σουρεαλιστική, φουτουριστική μαύρη κωμωδία! Έπαθλο που άξια κερδίζει το 'Delicatessen'.

Αγαπημένα σημεία:
Η αρχική σκηνή της απόδρασης του συντηρητή, που διαδραματίζεται εν αγνοία μας του από τι προσπαθεί να ξεφύγει. Η -κάτι σαν- χορογραφία στη σκηνή που προσπαθούν να ανακαλύψουν σε ποιό σημείο τρίζει το κρεββάτι και το 'κατεδαφιστικό' τέλος.

Αν σας άρεσε δείτε επίσης:
-'Spider' του Ντέηβιντ Κρόνενμπεργκ
-'Brazil' του Τέρυ Γκίλιαμ
-'A Clockwork Orange' του Στάνλευ Κιούμπρικ
-'V for Vendetta' του Τζέημς ΜακΤέιγκ

Top Secret! (1984)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Αντ' αυτού παραθέτω ένα μέρος διάλογου απο την ταινία...

Νικ Ρίβερς: 'Άκου Χίλαρυ. Δεν είμαι ο πρώτος τύπος που ερωτεύτηκε μια γυναίκα που την γνώρισε σε ένα εστιατόριο και που ήταν κόρη ενός επιστήμονα που έχει απαχθεί και τελικά την χάνει από τον εφηβικό της έρωτα, που τελευταία φορά τον είχε δει σε ένα ερημονήσι και που τώρα, δεκαπέντε χρόνια μετά, είναι αρχηγός της Γαλλικής Αντίστασης'.


Χίλαρυ Φλωμόντ: 'Το ξέρω. Ακούγεται σαν κακή ταινία!'

Συντελεστές :
Η θρυλική τριάδα Ζάκερ - Ζάκερ - Έημπραχαμ έδειξε δείγματα γραφής με το 'Airplane!' το 1980 και εδώ επιστρέφουν με περισσότερη ακόμα έμπνευση και τρέλα. Ο Βαλ Κίλμερ κάνει ίσως ένα απο τα περίεργα ντεμπουτα στον κινηματογράφο, ενώ εμφανίζεται και ο -πολύς- Ομάρ Σαρίφ.

Γιατί το Top Secret;
Γιατί κάθε φορά που το (ξανά)βλέπω, ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο. Γιατί μέσα σε σχεδόν μιάμιση ώρα καταφέρνει να σατιρίσει όλα τα κλισέ πολεμικών - κατασκοπευτικών ταινιών των προηγούμενων δεκαετιών.

Αγαπημένα σημεία:
Όσες φορές και να την δω πάντα με εντυπωσιάζει η σκηνή στο Σουηδικό Βιβλιοπωλείο, που είναι γυρισμένη εξ' ολοκλήρου ανάποδα(!). Η σκηνή της συμπλοκής των Γάλλων Αντιστασιακών με τους Ανατολικογερμανούς στρατιώτες. Και φυσικά το υπέροχο 'Σκιάχτρο' στο τέλος της ταινίας...

Κι αφού ξεκινήσαμε με διάλογο απο την ταινία, ας συνεχίσουμε:
Μάρτιν: Νικ, δοκίμασα τα πάντα: την πρεσβεία, την Γερμανική κυβέρνηση, το συμβούλιο. Μίλησα μέχρι και στον πρέσβη των Ηνωμένων Εθνών. Κανένα όφελος, δεν μπορώ να προκαλέσω οργασμό στην γυναίκα μου!

Χίλαρυ Φλωμόντ: Ο θείος μου γεννήθηκε στην Αμερική.
Νικ Ρίβερς: Αλήθεια;
Χίλαρυ Φλωμόντ: Ήταν όμως από τους τυχερούς. Κατάφερε και απέδρασε με αερόστατο κατά την διάρκεια της προεδρείας του Τζίμυ Κάρτερ.

Στρατηγός Στρεκ: [μιλάει στο τηλέφωνο] Ποιά είναι η κατάσταση του λοχία Κρούγκερ;
[παύση]
Στρατηγός Στρεκ: Πολύ καλά, ενημερώστε με αν υπάρξει κάποια αλλαγή στην κατάσταση του.
[Κλείνει το Τηλέφωνο]
Στρατηγός Στρεκ: Πέθανε.

The Evil Dead (1981)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Πέντε φοιτητές αποφασίζουν να περάσουν ξέγνοιαστο σαββατοκύριακο σε απομονωμένο σπίτι στη εξοχή. Εκεί βρίσκουν ένα παράξενο βιβλίο συνοδευόμενο από μια κασέτα. Οι αφελείς νεαροί, νομίζοντας ότι πρόκειται για κάποια φάρσα, ενδίδουν στον πειρασμό να ακούσουν το περιεχόμενο και ... 'ξυπνούν' τα σατανικά πνεύματα του δάσους! Μια πραγματικά λανθασμένη κίνηση, μια και ο ένας μετά τον άλλο μετατρέπονται σε αιμοδιψή ζόμπι. Το τι ακολουθεί με μία πρόταση… Welcome to hell!

Συντελεστές :
Το φιλμ αποτελεί σκηνοθετικό ντεμπούτο του Σαμ Ράιμι ('Σπάιντερμαν'), ο οποίος έγραψε και το σενάριο. Με ένα πενιχρό budget (375.000 δολάρια) και ένα άσημο καστ, ο Ράιμι κατάφερε να φτιάξει μία must see- ταινία για τους λάτρεις του τρόμου.

Γιατί το The Evil Dead;
Γιατί, ενώ ο χαρακτηρισμός cult χρησιμοποιείται τον τελευταίο καιρό κατά κόρον, το συγκεκριμένο φιλμ αποτελεί την επιτομή του όρου. Απαράμιλλη σκηνοθετική βιρτουοζιτέ, εκπληκτικός έλεγχος των κανόνων του σασπένς, αυθεντική b-movie αισθητική, ευρηματικά εφέ, όλα ανακατεύονται σε ένα μπλέντερ αίματος που καταφέρνει να μετατρέψει τα gore και splatter στοιχεία της ταινίας σε μια, άνευ προηγουμένου, 'διασκεδαστική' εμπειρία. Μετά από αυτό το φιλμ, οι ταινίες τρόμου περάσανε σ΄ένα άλλο, πιο extreme επίπεδο.

Αγαπημένα σημεία:
H δαιμονική φωνή στην μαγνητοφωνημένη κασέτα, η σκηνή βιασμού μιας φοιτήτριας από ένα δέντρο(;), η μάχη του πρωταγωνιστή με το μισοπεθαμένο ζόμπι στην προσπάθεια του να το θάψει, το ντελιριακά 'αηδιαστικό' τελευταίο τέταρτο του φιλμ, το φινάλε με την αεικίνητη κάμερα-δαίμονα που εισβάλει στον μοναδικό επιζώντα (ουφ, κουράστηκα).

Μύθος ή Πραγματικότητα:
- Ο πρωταγωνιστής Μπρους Κάμπελ είναι κολλητός του Ράιμι και γνωρίζονται από τα γυμνασιακά τους χρόνια.
-Το φιλμ είχε απαγορευτεί από πολλές χώρες (Γερμανία, Φινλανδία, Ιρλανδία κ.α) λόγω της γραφικής βίας αλλά και εξαιτίας της 'θρυλικής' σκηνής του βιασμού.
-Δύο συνέχειες σε σκηνοθεσία Ράιμι ακολούθησαν ('Evil Dead 2', 'Army of Darkness') ενώ το αρχικό φιλμ μεταφέρθηκε και σε μιούζικαλ(;) με την συγκατάθεση του δημιουργού του.

Blade Runner (1982)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Πόλη: Λος Άντζελες /Έτος: 2019.
Ο αστυνομικός Ρικ Ντεκάρ, λίγο πριν τη συναξιοδότησή του, αναλαμβάνει την αποστολή να αποσύρει (σσ. εκτελέσει) 6 παράνομα ανθρωπόμορφα ρομπότ, γνωστά και ως ρέπλικες. Οι ρέπλικες έχουν κηρυχτεί εκτός νόμου στη γη μετά την ανταρσία τους σε κάποια αποικία και ο Ντεκάρ ανήκει στο ειδικό σώμα της αστυνομίας Blade Runner, που αναλαμβάνει την εξολοθρευσή τους.

Συντελεστές :
Τρία χρόνια μετά το 'Alien' ο Ρίντλει Σκότ ανέλαβε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη μία νουβέλα του πιο hot -ίσως- σύγχρονου συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας, Φίλιπ Κ. Ντικ. Τον Ντεκάρ υποδύεται ο Χάρισον Φορντ που πλαισιώνεται από αξιολόγους ηθοποιούς, όπως Ρούντγκερ Χάουερ, Σην Γιάνγκ, Ντάρυλ Χάνα, Έντουαρτ Τζέημς Όλμος και Τζοάνα Κάσσιντυ. Φυσικά ιδιαίτερο ρόλο παίζει και η μουσική του -δικού μας- Βαγγέλη Παπαθανασίου.

Γιατί το Blade Runner;
Ο Ρίντλευ Σκοτ, με το Blade Runner, έφτασε τόσο μακριά που ουσιαστικά έβαλε ταφόπλακα στο είδος. Μια ιστορική ταινία για τον κινηματογραφό της επιστημονικής φαντασίας και όχι μόνο! Παρόλα τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπισε η παραγωγή, δεν επηρεάστηκε στο ελάχιστο το τελικό αποτέλεσμα με τα αποπνιχτικά σκηνικά να συμβάλλουν καθοριστικά στη μοναδική ατμόσφαιρα της ταινίας.

Αγαπημένα σημεία:
Η στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία του Σκοτ, η παρανοϊκή φυσιογνωμία του Χάουερ, τα επιβλητικα σκηνικά, η απουσία του ηθικού μαύρου και άσπρου, η μουσική του Βαγγέλη, τα φιλοσοφικά διλήματα ακόμη και τα -κατακριτέα απο πολλούς- 'voice-over' συνθέτουν το απόλυτο νεονουάρ ύφος σε μια φουτουριστική, σκοτεινή και μελαγχολική κοινωνία.

Μύθος ή Πραγματικότητα:
- Μέσα σε όλες τις δυσκολίες που είχε για να ολοκληρωθεί η ταινία, δημιουργήθηκε ένας περίεργος μύθος. Ο μύθος της Κατάρας του Blade Runner. Αρκετές εταιρίες αποφάσισαν να διαφημιστούν μέσα απο την ταινία, με το αζημίωτο φυσικά. Υπολόγισαν όμως χωρίς την κατάρα, αφού οι περισσότερες αντιμετώπισαν στην συνέχεια σοβαρά οικονομικά προβλήματα και ένας σημαντικός αριθμός απο αυτές κατέληξαν στην πτώχευση. Μερικές από αυτές είναι οι Atari, Bell System, Pan Am και Cuisinart.

Nueve reinas (2000)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο Χουάν και ο Μάρκος είναι μικροαπατεώνες που γνωρίζονται τυχαία σε μία κομπίνα του δεύτερου. Ο Χουάν, ως πιο έμπειρος, προτείνει στον Μάρκος να τον πάρει υπό την προστασία του και να του δείξει μερικά από τα κόλπα του. Ξαφνικά παρουσιάζεται στον Χουάν η ευκαιρία για μια μεγάλη κομπίνα γραμματοσήμων με σημαντικό κέρδος. Προτείνει στον Μάρκος να συνεταιριστούν και εκείνος, παρόλο το μεγάλο ρίσκο, δέχεται, αφού έχει μεγάλη ανάγκη τα χρήματα.

Συντελεστές :
Σκηνοθέτης και σεναριογράφος ο Φαμπιάν Μπελίνσκι. Πρωταγωνιστούν οι Γκαστόν Πάουλς, Ρικάρντο Ντάριν, Λετίσια Μπρέτις... Σαν ονόματα μπορεί να μη σας λένε κάτι... αλλά μην αφήσετε αυτό το γεγονός να σας στερήσει μια από τις πιο ευχάριστες κινηματογραφικές εκπλήξεις της Λατ. Αμερικής!

Γιατί το Nueve reinas;
Για το ανάλαφρο κλίμα που δημιουργεί. Γιατί η εξαπάτηση του κοινού είναι ίσως η μεγαλύτερη από τις απάτες που κρύβει αυτή η ταινία. Γιατί χωρίς να προσπαθεί να τον μιμηθεί, μου θύμισε έντονα τον μεγάλο Ντέιβιντ Μάμετ και πιο ειδικά το 'House of Games'. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που θα την συναντήσουμε αργότερα...

Αγαπημένα σημεία:
Όλες οι απάτες βρήκαν αμέσως στόχο τον μικρό κομπιναδόρο που κρύβω μέσα μου. Βέβαια η μεγάλη κομπίνα δεν αποκαλύπτεται παρά λίγα λεπτά πριν το τέλος!

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Το Αμερικάνικο ρημέικ 'Criminal' (2004) δεν περπάτησε καθόλου καλά εισπρακτικά με συνολικές εισπράξεις λίγοτερες απο ένα εκατ. δολ.
- Μάζεψε σχεδόν όλα τα βραβεία στα φεστιβάλ Λατ. Αμερικής

The Beyond (1981)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
H Λίζα Μέριλ κληρονομεί ένα εγκαταλελειμμένο πανδοχείο και αποφασίζει να το ανακαινίσει για να το θέσει και πάλι σε λειτουργία. Κατά τη διάρκεια της ανακατασκευής συμβαίνουν αρκέτα περίεργα γεγονότα με αποτέλεσμα να βρουν τον θάνατο μια σειρά ανθρώπων. Η Λίζα είναι αποφασισμένη να ανακαλύψει τι συμβαίνει και δεν δίνει σημασία στην Έμιλυ, που την συμβουλεύει να τα παρατήσει και να φύγει το συντομότερο δυνατό από το πανδοχείο...

Συντελεστές :
Κυρίες και κυρίοι... ο ένας και μοναδικός Λούτσιο Φούλτσι! Πολλοί τον χαρακτηρίσαν τσαρλατάνο, γιατί χρησιμοποιήσε ψευτο-εντυπωσιακά μέσα για να δημιουργήσει θόρυβο για τις ταινίες του. Υπάρχουν πολλοί όμως που τον θεωρούν διάνοια και ότι οι ταινίες του, τις δεκαετίες του 70 και 80, μετέφεραν τον κινηματογράφο του τρόμου σε ένα ανώτερο επίπεδο. Εσείς διαλέγετε...

Γιατί το The Beyond;
Γιατί αυτό που ανακαλύπτει τώρα η Αμερική με ταινίες τύπου 'Saw' και 'Ηostel' λέγεται 'gore' και ο Φούλτσι είναι ο εμπνευστής του. Γιατί τα ζόμπι τότε ήταν πρωτότυπα. Γιατί απευθύνεται μόνο σε λάτρεις του είδους αφού το 'γερό στομάχι' είναι απαραίτητη προυπόθεση για την ομαλή παρακολούθηση της ταινίας!

Αγαπημένα σημεία:
H σκηνή της σταύρωσης και η σκηνή του ματιού που βγαίνει από την θέση του. ΣΣ. Προτιμήστε να φάτε πριν τις συγκεκριμένες σκηνές αφού μετά από αυτές η όρεξη σας θα εξαφανιστεί... ενδεχομένως για αρκετό καιρό!

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Η ταινία μέχρι το 1998 είχε παιχτεί στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο λογοκριμένη. Εκείνη την χρονιά η εταιρία του Ταραντίνο ανακάλυψε την αρχική κόπια, απεκατέστησε τις φθορές και την διένειμε χωρίς περικοπές σε συγκεκριμένες αίθουσες για μεταμεσονύχτιες προβολές!
- Ο Ελληνικός τίτλος ήταν 'Η Έβδομη Πύλη της Κολάσεως'.
- Σκηνή απο το 'The Beyond' περιλαμβάνεται στην ταινία 'Spiderman' (2002)

The Rocky Horror Picture Show (1975)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Οι νεόνυμφοι Μπραντ και Τζάνετ επιστρέφοντας από την εκκλησία χάνουν τον δρόμο και καταλήγουν στο κάστρο του Δόκτορα Φρανκ-εν-φάρτερ! Κατά την διάρκεια της νύχτας που αναγκάζονται να περάσουν στο κάστρο θα γνωρίσουν τον Ρόκυ Χόρορ, το δημιούργημα του Δόκτορα, έναν ξανθό, ψηλό και σωματώδη νέο, θα μάθουν ότι ο Φρανκ-εν-φάρτερ προέρχεται από τον πλανήτη Τρανσέξουαλ που βρίσκεται στον γαλαξία Τρανσυλβάνια και θα πάρουν μέρος σε τρελά 'εξωγήινα' πάρτυ!

Συντελεστές :
Ο Τζίμ Σάρμαν σαν σκηνοθέτης δεν είχε ούτε αξιοσημείωτο έργο πίσω του, ούτε κανένα σημαντικό όνομα. Παρ' όλα αυτά δημιούργησε μια ταινία που πέρασε στην ιστορία. Ο Τιμ Κάρευ στον πιο διάσημο ρόλο της καριέρας του (που λόγω της ιδιαιτερότητας του, δεν τον άφησε να έχει ανάλογη συέχεια), η Σούζαν Σάραντον, πολύ πριν τις πολιτικές της ανησυχίες, κυκλοφορεί για αρκετή ώρα με τα εσώρουχα ενώ ο Μπάρυ Μπόστγουικ είναι απόλυτα πειστικός στο ρόλο του σοκαρισμενου μεσοαστού.

Γιατί το The Rocky Horror Picture Show;
Γιατί είναι η βασσίλισα των καλτ ταινιών! Πρώτη φορά, θεατές συμμετείχαν εντός της αίθουσας στην πλοκή της ταινίας. Το ρύζι, η ομπρέλα αλλά και, για τους πιο προχωρημένους, το νυφικό είναι μερικά απο τα απαραίτητα αξεσουάρ στις μεταμεσονύχτιες προβολές. Είναι ίσως η ταινία με τούς πιο φανατικούς οπαδούς - θεατές.

Αγαπημένα σημεία:
Οι εμφανίσεις του Τιμ Κάρευ με ζαρτιέρες (!), τα παρακμιακά σκηνικά, τα υπέροχα τραγούδια. Χορός, όργια, εξωγήινοι, τραγούδι, τρανσέξουαλ, γέλιο, ημίγυμνες γυναίκες... τι άλλο χρειάζεται για σας πείσω ότι πρέπει να την δείτε;

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Ο Μικ τζάγκερ ήθελε να πάρει τον ρόλο του Δόκτορα Φρανκ-εν-φάρτερ.
- Η ταινία προβάλεται χωρίς διακοπή στις αίθουσες απο το 1975 μέχρι σήμερα, δημιουργώντας ρεκόρ μακροβιότερης προβολής!

Cube (1997)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Έξι εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους ξυπνάνε σε ένα δωμάτιο σε σχήμα κύβου χωρίς να μπορούν να θυμηθούν πως βρέθηκαν εκεί. Στους τοίχους υπάρχουν θυρίδες, οι οποίες καταλήγουν σε σχεδόν πανομοιότυπα δωμάτια. Ορισμένα από αυτά κρύβουν παγίδες που απαιτούν την συνεργάσια μεταξύ τους για τις ξεπεράσουν. Ένας γρίφος για απαιτητικούς λύτες...

Συντελεστές :
Συμμετέχει ένα σχετικά άγνωστο καστ, ενώ πρωταγωνιστεί ο σκηνοθέτης Βιντσέντζο Νάταλι. Τα εφέ, η μουσική αλλά και τα σκηνικά συμβάλλουν στην δημιουργία ενός μοναδικού - κλειστοφοβικού κλίματος.

Γιατί το Cube;
Για τη φρέσκια ιδέα που καταπιάνεται και για την πολύ πετυχημένη υλοποίηση του. Γιατί κατάφερε όχι μόνο να μην γίνει μια ακόμα γραφική b-movie, αλλά να σταθεί αξιοπρεπώς και να με κερδίσει με την πρωτοτυπία της.

Αγαπημένα σημεία:
Η σκηνή με την παγίδα με το συρμάτινο πλέγμα, η σκηνή με την αντεστραμμένη βαρύτητα και φυσικά η εξήγηση στο τέλος!

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Στοίχισε μόνο 365 χιλ. Καναδικά δολ.
- Μετά την επιτυχία που γνώρισε, γυρίστηκαν το σίκουελ 'Cube 2: The Hypercube' και πρίκουελ 'Cube 0'.

Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb (1964)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο Στρατηγός Τζακ Ρίπερ θεωρεί οτι η Σοβιετική Ένωση έχει εκπονήσει ένα καταχθόνιο σχέδιο με στόχο τα σωματικά υγρά των κατοίκων των Ηνωμένων Πολιτειών. Μέσα στην παράνοια του αποφασίζει να κηρύξει, μόνος του, τον πόλεμο στον εχθρό. Οι Σοβιετικοί απειλούν με αντίποινα και ο Αμερικάνος Πρόεδρος προσπαθεί να τους πείσει ότι έιναι ένα μεμονωμέμο περιστατικό ενώ ταυτόχρονα έχει και το δύσκολο έργο να ανακαλέσει την επίθεση...


Συντελεστές :
Ο Στάνλευ Κιούμπρικ στη μοναδική του κωμωδία δημιουργεί ένα μαύρο και χαοτικό αποτέλεσμα. Στις καλύτερες του ερμηνείες ο Πίτερ Σέλερς (αφού εμφανίζεται σε τρείς ρόλους). Συμμετέχει ακόμα ο Τζωρτζ Σ. Σκότ, ενώ πρωτοεμφανιζόμενος είναι ο Τζέημς Ερλ Τζόουνς.

Γιατί το Dr. Strangelove;
Γιατι αποτελεί τον ορισμό της μαύρης κωμωδίας. Σε προσκαλεί στην παράνοια του ψυχρού πολέμου μέσα από το αρχαιότερο μέσο κριτικής... την σάτιρα! Κοφτεροί διάλογοι, μουντή ατμόσφαιρα, εκπληκτικές ερμηνείες... Ο κινηματογράφος στα καλύτερα του!

Αγαπημένα σημεία:
Η κλασσική σκηνή του Σλιμ Πίκενς που καβαλάει την ατομική βόμβα και οι σκηνές κρίσεις στο δωμάτιο πολέμου, όπου ο Σέλερς δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Η αγαπημένη ερμηνεία του Τζώρτζ Σ. Σκοτ
- Προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ταινίας
- Το περιοδικό Premiere την συμπεριέλαβε το 2006 στις '50 καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών'
-Βρίσκεται στην τρίτη θέση της λίστας με τις '100 καλύτερες κωμωδίες' του Αμερικάνου Κινηματογραφικού Ινστιτούτου (AFI)
- Ψηφίστηκε στην 14η θέση των 'Σημαντικότερων ταινιών όλων των εποχών' απο το Entertainment Weekly

The Sting (1973)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Όταν ο κομπιναδόρος Τζώνυ Χούκερ και ο συνεργός του Λούθορ αποσπούν με απάτη ένα σημαντικό χρηματικό ποσό από αρχι-μαφιόζο Ντόυλ Λόνεγκαν, το αποτέλεσμα είναι να βρεθεί νεκρός ο Λούθορ. Ο άπειρος Τζώνυ θέλει να εκδικηθεί τον θάνατο του συνεργάτη του και ζητάει βοήθεια απο τον φίλο του Λούθορ, Χένρυ Γκόντορφ ο οποίος του την προσφέρει....

Συντελεστές :
Πρωταγωνιστούν δύο απο τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής. Ο Πώλ Νιούμαν και ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ ταίριαξαν τέλεια στους βασικούς ρόλους. Ο Τζώρτζ Ρόυ Χιλλ, στην πιο γόνιμη περίοδο της -σχετικά μικρής- σκηνοθετικής καριέρας του δημιουργεί άλλο ένα κλασσικό έργο (μετά το 'Butch Cassidy and the Sundance Kid' του 1969 και το 'Slaughterhouse-Five' του 1972). Τέλος η μουσική του Σκοτ Τζόπλιν που κατάφερε και πέρασε και αυτή στην ιστορία του κινηματογράφου.

Γιατί το The Sting;
Γιατί αναπαριστά εντελώς πειστικά το Σικάγο του 1930. Γιατι σπάνια έχω συναντήσει πρωταγωνιστές που 'λάμπουν' στην μεγάλη οθόνη όπως ο Νιούμαν και ο Ρέντφορντ. Γιατί το παιχνίδι που προσπαθώ να ανακαλύψω ποιος - τελικά - κοροϊδεύει - ποιόν παραμένει μέχρι σήμερα εξαιρετικά γοητευτικό!

Αγαπημένα σημεία:
Σε μια ταινία με συνεχείς ανατροπές δεν μπορώ να ξεχωρίσω συγκεκριμένα σημεία. Και τα 129 λεπτά της ταινίας είναι μοναδικά και αγαπημένα.

Βρήκα.... ψάχνοντας:
- Σάρωσε στα Οσκαρ με επτά βραβεία και άλλες τρεις υποψηφιότητες
- Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ είδε πρώτη φορά την ταινία το 2004!

*This is NOT the original trailer...

Oldboy (2003)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο Χο Ντάε Σου, ένας μεσοαστός, πέφτει θύμα απαγωγής την ημέρα των γενεθλίων της κόρης του. Φυλακίζεται σε ένα δωμάτιο-κελί(;), όπου και παραμένει για 15 χρόνια, χωρίς να του δοθεί καμία εξήγηση. Όταν ξαφνικά απελευθερώνεται, βάζει σαν στόχο να ανακαλύψει τα κομμάτια του παζλ που του λείπουν και να εκδικηθεί τον υπεύθυνο για μακρόχρονο εγκλεισμό του. Δυστυχώς, γι' αυτόν ο χειροτέρος εφιάλτης του δεν ήταν αυτός που πέρασε, αλλά αυτός που έρχεται...

Συντελεστές :
Η σκηνοθεσία ανήκει στον -επηρεασμένο από τον Σοφοκλή, όπως δήλωσε ο ίδιος- Τσαν Γούκ Παρκ με το πολύ προσωπικό του ύφος, ενώ τον πρώτο ρόλο κρατά ο πολύ καλός Μιν Σικ Τσόι.

Γιατί το Oldboy;
Γιατί ο Ασιατικός κινηματογράφος με εξιτάρει με ταινίες- ναυαρχίδες, όπως το Oldboy. Ένας κινηματογράφος που ξεφεύγει από τα εικαστικά, αλλά και σεναριακά στερεότυπα του Χόλυγουντ και δημιουργεί μια εντελώς διαφορετική εικόνα με την παράνοια και την ωμή βία να κυριαρχούν ...
Μια ταινία έκπληξη που εγκλωβίζει το θεατή με την δυναμική της (όπως σημείωσε και ο διάσημος κριτικός Ρότζερ Έμπερτ!)

Αγαπημένα σημεία:
Η εισαγωγική σκηνή που με 'έσπρωξε' αστραπιαία στο κλίμα της ταινίας. Επίσης, μου 'σφηνώθηκαν' στο μυαλό, η... διάσημη -πλέον- σκηνή στο διάδρομο με την εξαίσια χορογραφία της συμπλοκής και η σκηνή της αποκάλυψης που με άφησε... άφωνο.

Βρήκα.... ψάχνοντας:
- Βασισμένο σε γιαπωνέζικο μάνγκα.
- Ανάμεσα στους φαν του είναι και ο Κουέντιν Ταραντίνο
- Το 'Oldboy' αποτελλεί μέρος της τριλογίας της εκδίκησης μαζί με τα Sympathy for Mr. Vengeance και Sympathy for Lady Vengeance
- Το 2004 κέρδισε το βραβείο των κριτικών στο Φεστιβάλ των Καννών

Office Space (1999)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο Πίτερ είναι υπάλληλος γραφείου σε μια εταιρεία, αναγκασμένος να δουλεύει σε χώρο μικρότερο των 2 τετραγωνικών μέτρων κάνοντας μια ανούσια μηχανική δουλειά που μισεί. Μια υπνοθεραπευτική εμπειρία, όμως, θα τον οδηγήσει να δει τα πράγματα με διαφορετικό μάτι. Ετσι, καταστρώνει σχέδιο για να πάρει την εκδίκηση του από την εταιρεία και τους μισητούς προϊσταμένους του.



Συντελεστές :
Πρώτο αντρικό ο Ρον Λιβινγκστον στο ρόλο του ανθρώπου που όλοι θα θέλαμε να είμαστε. Α΄ γυναικείο η γλυκούλα Τζένιφερ Άνιστον. Το δίπτυχο σενάριο – σκηνοθεσία ανήκει στον Μάικ Τζατζ, δημιουργό των «Beavis και Butthead».

Γιατί το Office Space;
Πρώτα απ όλα γιατί ταυτίζομαι με τον ήρωα. Δυστυχώς, εγώ -όπως και σίγουρα πολλοί από εσάς- έχω βρεθεί στη θέση του Ρον καταπιεσμένος σε μια άνιση εργασιακή πραγματικότητα, νιώθοντας ότι κάνω κάτι τελείως αδιάφορο και άσχετο με όσα φανταζόμουν ότι θα κάνω και υποτιμώντας τον εαυτό μου.
Γιατί βλέπω να παίρνει σάρκα και οστά η εκδίκηση που θα ήθελα να πάρω από το αφεντικό μου και το εργασιακό κατεστημένο. Δυστυχώς, όμως, η ζωή δεν είναι πάντα, όπως οι ταινίες.
Για τη ραπ μουσική που δίνει άλλη διάσταση σε απλά καθημερινές σκηνές.
Τέλος, γιατί σπάνια βλέπω ταινίες που το χιούμορ τους δεν προσπαθεί να εκβιάσει το γέλιο μου, αλλά διαπερνά υποδόρια και άκρως καυστικά απ’ άκρη σ’ άκρη την ταινία.

Αγαπημένα σημεία:
Η συνέντευξη που έδωσε ο Πίτερ στον σύμβουλο εργασίας , το ξυλοφόρτωμα του φωτοτυπικού μηχανήματος, οι παρατηρήσεις του εργοδότη της Τζένιφερ Ανιστον, το στυλάκι του προισταμένου Λάμπεργκ και το απόλυτα εκνευριστικό κεκεδισμα του Μίλτον..

Βρήκα.... ψάχνοντας:
- Ο Mίλτον, ο κεκές κακομοιρος υπαλληλάκος που από συστολή και ανασφάλεια δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη, είναι "στην πραγματικότητα" ένα καρτούν που είχε εμπνευστεί ο Mάικ Tζατζ το 1991.
- Ο Μάικ Τζαζ εμφανίζεται στην ταινία στο ρόλο του εκνευριστικού εργοδότη της Tζένιφερ Aνιστον!
- Κάνοντας εισπράξεις περίπου 11 εκατ.$ με κόστος 10 εκατ. $ θεωρείται εμπορικά αποτυχημένη.

Brother (2000)

Υπόθεση (σε 5 γραμμές):
Ενας Ιάπωνας γκάνγκστερ υποχρεώνεται να εγκαταλείψει την πατρίδα του για να σωθεί από επερχόμενο ξεκαθάρισμα λογαριασμών με προορισμό τις Η.Π.Α. Εκεί θα βρει τον μικροαπατεώνα αδερφό του και χρησιμοποιώντας μια ποικιλία πειστικών μεθόδων (φωτιά και τσεκούρι που έλεγαν και οι παλιοί) θα δημιουργήσει τη δική του μικρή αυτοκρατορία. Τα πράγματα όμως δυσκολεύουν όταν μπει στο μάτι της ιταλικής μαφίας....


Συντελεστές :
Εγραψε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε ο ακαταμάχητος Τακέσι Κιτάνο, ο οποίος και είναι όλα τα λεφτά στην ταινία! Οι υπόλοιποι απλά συμμετέχουν.. επισκιαζόμενοι από τον «μικρό Θεό» –όπως λέει και ένας φίλος μου- Κιτάνο.

Γιατί το Brother?
Για τη στιλιζαρισμένη βία με φόντο την «ξένη» στον Κιτάνο Αμερική και για το -πάντα- υποβόσκον χιούμορ. Για την ψυχρή ατμόσφαιρα, την ωμότητα της φωτογραφίας και τα «αφτιασίδοτα» κοντινά καρέ του Τακέσι. Για τη στωικότητα απέναντι στο θάνατο, την τυφλή πίστη και υποταγή στον «αρχηγό»
Γιατί αφήνει μία αίσθηση δικαιοσύνης. Ο, τι ανεβαίνει κατεβαίνει, όπως λέει και ο Νεύτωνας.

Αγαπημένα σημεία:
Η σκηνή που «συνεδριάζουν» οι μαφιόζοι Ιταλοί με τους Ιάπωνες Γιακούζα και «βγάζουν» τα όπλα τους κάτω από το τραπέζι.
Οι σκηνές που αυτοτιμωρούμενοι οι Γιακούζα κόβουν τα δάχτυλα τους και ξεκοιλιάζονται. Σπλάτερ μεν... αξίζει δε.

Βρήκα στις Σημειώσεις του Κιτάνο:

- Οι δύο ταινίες που χαίρουν της προτίμησης του Τακέσι Κιτάνο είναι το 'To Live and Die in L.A. (1985)' του Ουίλιαμ Φρήντκιν και το 'Bring Me the Head of Alfredo Garcia (1974)' του Σαμ Πεκίνπα.

12 Angry Men (1957)

Υπόθεση (σε 5 γραμμές) :
Δώδεκα ένορκοι συνεδριάζουν για μία υπόθεση φόνου. Όλοι συμφωνούν αμέσως στην ενοχή του κατηγορούμενου. Όλοι ... εκτός από τον ένορκο νούμερο οκτώ, ο οποίος διατηρεί επιφυλάξεις και θέλει να επανεξετάσει την υπόθεση πριν καταδικάσει έναν άνθρωπο σε θάνατο. Σ΄αυτήν του την προσπάθεια θα βρεθεί αντιμέτωπος με την εμπάθεια των υπολοίπων ενόρκων που "αντικατοπτρίζουν" τις προκαταλήψεις μιας ολόκληρης κοινωνίας. Κάθε ψηφοφορία των ενόρκων είναι και μία μάχη...

Συντελεστές:
Ο Σίντνευ Λιούμετ μέχρι το '12 Angry Men ' ήταν απλώς ένας πολλά υποσχόμενος τηλεοπτικός σκηνοθέτης. Με την πρώτη του κινηματογραφική απόπειρα καθιερώθηκε ανάμεσα στους κορυφαίους και μας χαρισε ταινίες όπως το 'Σέρπικο', την 'Ετυμηγορία' και τη 'Σκυλίσια Μέρα'. Επιπλέον ο Χένρυ Φόντα ηγείται μιάς ιδιαίτερα προικισμένης ομάδας ηθοποιών.

Γιατί το 12 Angry Men?
Γιατί ενώ μου ακουγόταν κοινό και βαρετό ότι για σχεδόν 90 λεπτά, δώδεκα χαρακτήρες αλληλοεπιδρούν σε ένα μικρό - σχεδόν κλειστοφοβικό- δωμάτιο ενόρκων, καταφέρε να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μου μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο! Προτείνω να διδάσκεται στο πρώτο έτος των σχολών κινηματογράφου για το πως το μπάτζετ, τα σκηνικά και οι κομπάρσοι δεν είναι απαραίτητα σε μια πραγματικά 'μεγάλη' ταινία.

Αγαπημένα σημεία:
Όταν ο ένορκος νούμερο δέκα μιλάει προσβλητικά για τους άπορους, όλοι του γυρνούν την πλάτη και ο ένορκος νούμερο τέσσερα του λέει να κάτσει κάτω και να μην ξαναμιλήσει. Μέχρι το τέλος της ταινίας ο ένορκος νούμερο δέκα δεν ξεστομίζει άλλη ατάκα.

Μου τράβηξαν την προσοχή:

- Δεν υπάρχει ούτε ένας γυναικείος ρόλος.

- Δεν μαθαίνουμε τα ονόματα των δέκα από τους δώδεκα ενόρκους.

Pi (1998)

Υπόθεση (σε 5 γραμμές) :
Στη ζωή όλα μπορούν να εξηγηθούν με βάση τις αριθμητικές αλληλουχίες. Αυτή είναι η θεωρία που έχει υιοθετήσει ο νεαρός μαθηματικός και διάνοια στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, Μαξιμίλιαν Κοέν. Αντικοινωνικός και απομονωμένος, αναπτύσει μία θεωρία που του επιτρέπει να προβλέπει την πορεία των μετοχών στο χρηματιστήριο. Σύντομα γίνεται στόχος πολυεθνικής εταιρίας αλλά και θρησκευτικών φανατικών.


Συντελεστές:
Εντυπωσιακό ντεμπούτο του σκηνοθέτη Ντάρεν Αρονόφσκι σε μία ταινία με εξαιρετικά χαμηλό μπάτζετ (60 χιλ. δολλάρια). Σιν Γκουλέτ και Μαρκ Μαργκόλις στους βασικούς ρόλους καταδεικνύουν τα δυσδιάκριτα σύνορα ανάμεσα στη μεγαλοφυία και την παράνοια. Αξιοπρόσεκτη, παρά τα πενιχρά μέσα, είναι και η ασπρόμαυρη φωτογραφία.

Γιατί το Pi?
Γιατί είναι μια ταινία που την νοιώθεις σαν γροθιά στο στομάχι. Ο Αρονόφσκι πειραματίζεται με την κάμερα και ο θεατής ανακαλύπτει ένα νέο είδος κινηματογράφου.

Αγαπημένα σημεία:
...ηλεκτρικό τρυπάνι... (χωρίς σχόλια)

Βρήκα στις σημειώσεις μου:

- Ήταν υποψήφιο για τον Χρυσό Αλέξανδρο στο Φεστιβαλ Θεσσαλονίκης και κέρδισε το ειδικό βραβείο Φιμπρέσι στο διεθνές τμήμα.

Croupier (1998)

Υπόθεση (σε 5 γραμμές) :
Ένας συγγραφέας, ο Τζακ Μάνφρεντ, προσλαμβάνεται ως γκρουπιέρης στην ρουλέτα σ' ένα μικρό καζίνο. Η συνάντηση του με την Γιάνι, μια γοητευτική παίκτρια, θα ανατρέψει τις ισορροπίες στην προσωπική, αλλά και την επαγγελματική του ζωή. Όταν βρεθεί μπλεγμένος σε μια μεγάλη ληστεία, θα πρέπει να αξιολογήσει σωστά την κατάσταση και να δράσει αναλόγα...



Συντελεστές:
Αρκετά σημαντικά ονόματα του αγγλικού κινηματογράφου παρελαύνουν ανάμεσα στους συντελεστές, με προεξάρχοντες τον σκηνοθέτη Μάικ Χότζες και τους ηθοποιούς Κλάιβ Όουεν και Άλεξ Κίνγκστον που συνεργάζονται σ' αυτήν την ανεξάρτητη παραγωγή. Αποτέλεσμα; Μια ταινία που θα την ζήλευαν ακόμη και τα μεγάλα στούντιο.

Γιατί το Croupier?
Γιατί αυτού του είδους οι παραγωγές είναι "είδος" σε εξαφάνιση. Ο ανεξάρτητος αγγλικός κινηματογράφος δεν χρειάζεται εφέ και εντυπωσιακά σκηνικά... Μία ενδιαφέρουσα πλοκή εστιασμένη στους χαρακτήρες, καλές ερμηνείες και μια διαφορετική σκηνοθετική άποψη μπορούν να δημιουργήσουν ένα μικρό αριστούργημα, όπως το συγκεκριμένο.

Αγαπημένα σημεία:
Όλες οι σκηνές του καζίνο (ιδίως αυτή με τον 'κακόμοιρο' παίκτη), όπως -φυσικά- και η αποκάλυψη στο τέλος.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:

- Έχασε την ευκαρία να είναι υποψήφια στα Όσκαρ, όταν μεταδόθηκε από την Ολλανδική Τηλεόραση!

*This is NOT the original trailer...

The Shawshank Redemption (1994)

Υπόθεση σε (5 γραμμές) :
Ο Αντυ Ντίφρενς καταδικάζεται να εκτίσει ποινή δις ισόβια για το φόνο της γυναίκας του και του εραστή της. Μεταφερόμενος στη φυλακή Shawshank θα βρεθεί να παλεύει για την επιβίωση του με μοναδικό σύμμαχο έναν συγκρατούμενο του (τον Ρεντ) και την ελπίδα για να ζήσει...

Συντελεστές :
Η ταινία διαθέτει 2 από τους καλύτερους για μένα ηθοποιούς του Xόλιγουντ, τον Τιμ Ρόμπινς στο ρόλο του Andy και τον Μόργκαν Φρίμαν στο ρόλο του Red, ενώ σενάριο – σκηνοθεσία υπογράφονται από τον Φρανκ Ντάραμποντ.

Γιατί το The Shawshank Redemption:
Γιατί σπάνια το Χόλιγουντ μας χαρίζει τέτοιες ταινίες. Βαθιά ανθρώπινη, με τη φιλία και την ελπίδα να κυριαρχούν, καθηλώνει και συγκινεί, ενώ η ατμόσφαιρά της παραμένει και πολύ μετά τους τίτλους του τέλους. Για τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών, το επιβλητικό – καταθλιπτικό σκηνικό της πέτρινης φυλακής, για τις σωστές ισορροπίες στην αφήγηση και φυσικά το φινάλε...

Αγαπημένα σημεία :
Το τέλος του κρατούμενου γερο-Μπρουκς, η σκηνή με το πικ-απ και την κλασσική μουσική, το φινάλε... Α μην ξεχάσω και τη βαθύτατη ικανοποίηση που νιώθω στο (πολύ) ξύλο που τρώει ο Μπογκς από τους δεσμοφύλακες (οι περισσότεροι άνδρες θα συμφωνήσετε μαζί μου).

Ατάκες που θα μείνουν:
Red: Πρόσεξε γιατί η ελπίδα είναι επικίνδυνη

Andy: Έπρεπε να μπω στη φυλακή για να γίνω απατεώνας

Andy: Ξέρεις τι λένε οι Μεξικάνοι για τον Ειρηνικό?
Red: Όχι .
Andy: Λένε ότι δεν έχει μνήμη. Εκεί θέλω να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου. Σ’ ένα ζεστό μέρος χωρίς μνήμη.

Έψαξα – βρήκα στις σημειώσεις μου :
- Η ταινία βασίζεται σε έργο του Στήβεν Κινγκ.
- Ο σκηνοθέτης, Φράνκ Ντάραμποντ, έχει κάνει και το The Green Mile επίσης βασισμένο σε έργο του Κινγκ.
- Ήταν εισπρακτική αποτυχία στο αμερικάνικο box-office (κόστος 25 εκατ. δολλάρια - είσπραξη 30 εκατ. δολλάρια) - Γνώρισε μεγάλη επιτυχία μετά το κατέβασμα απο τις αίθουσες.
- Προτάθηκε για 7 Όσκαρ χωρίς να κερδίσει κανένα.
-Είναι νο 2 στην ψηφοφορία του imdb.com

Tron (1982)

Υπόθεση (σε 5 γραμμές) :
Ο προγραμματιστής Κέβιν Φλυν θέλει να αποδείξει πως το κορυφαίο videogame της αγοράς του ανήκει και ότι , η εταιρία που το εκμεταλλεύεται, η Encom, του το έχει κλέψει. Στην προσπάθεια του να βρει αποδείξεις, συνδέεται στον κεντρικό υπολογιστή της εταιρίας... Εκεί όμως τον περιμένει το Master Control Program, ένα πρόγραμμα που έχει αποκτήσει αυτόνομη υπόσταση και τον μεταφέρει στον δικό του virtual κόσμο...


Συντελεστές:
'Σκηνοθέτης μιας ταινίας' ο Στήβεν Ληζμπέργκερ αντιμετώπισε το Tron σαν έργο ζωής. Ο Τζεφ Μπρίτζες αποτελεί το μοναδικό γνωστό όνομα της ταινίας. Σαν "βασικοί" πρωταγωνιστές τα ειδικά εφέ κλέβουν ολοκληρωτικά την παράσταση...

Γιατί το Tron?
Γιατί απλά το Tron έχει γράψει ιστορία και έχει καταχωριστεί πλέον στο κλασσικό πάνθεον. Αρκεί να σας πω πώς πρόκειται για την πρώτη ταινία που "γυρίστηκε" με χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών σε τόσο ευρεία κλίμακα. Το αποτέλεσμα εντυπωσιάζει ακόμη και σήμερα!

Αγαπημένα σημεία:
Σίγουρα σε όσους το έχουν παίξει σαν videogame, το παιχνίδι με τις χρωματιστές μοτοσυκλέτες θα ξυπνήσει πολλες αναμνήσεις...

Βρήκα στις σημειώσεις μου:

- Tron είναι εντολή της γλώσσας basic που βοηθάει το debugging.

- Η Ακαδημία απέκλεισε την ταινία απο την κατηγορία των Ειδικών Εφέ, επειδή θεωρήθηκε ότι η χρήση των ηλ. υπολογιστών είναι απάτη.

- Με κόστος 17 εκ. δολλάρια και εισπράξεις λίγο πάνω απο 30 εκ., το Tron χαρακτηρίστηκε ως αποτυχία. Το videogame όμως που κυκλοφόρησε, εξελίχθηκε σε τεράστια επιτυχία και ξεπέρασε την ταινία σε κέρδη.