Σας παρουσιάζουμε περήφανα τις ταινίες που δεν πρέπει να χάσετε!

Friday 21 August 2009

De Vierde Man (1984)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Εκθαμβωτική χήρα που έχει ήδη αποχαιρετίσει τρεις συζύγους παίρνει υπό τη σκέπη της ομοφυλόφιλο συγγραφέα με προβλήματα αλκοολισμού. Όταν ο τελευταίος ερωτεύεται τον νέο της εραστή αρχίζει να υποψιάζεται ότι η οικοδέσποινά του είναι σίριαλ κίλερ και φοβάται ότι ένας ακόμη φόνος είναι προ των θυρών.
Ποιος θα είναι όμως ο τέταρτος άνθρωπος;


Συντελεστές :
Ταινία - διαβατήριο για το Χόλιγουντ του σκηνοθέτη Πολ Φερχόφεν, του πρωταγωνιστή Τζερόεν Κράμπε αλλά και του -τότε- κινηματογραφιστή Γιαν Ντε Μποντ, που αργότερα σκηνοθέτησε τα "Speed", "Twister" και την δεύτερη ταινία της Lara Croft. Τα υπόλοιπα ονόματα άγνωστα εκτός Ολλανδίας. Στα αξιοσημείωτα τα βραβεία που απέσπασε ο Φερχόφεν στα φεστιβάλ του Αβοριάζ(Special Jury Award) και του Τορόντο(International Critics' Award) αλλά και το βραβείο των κριτικών του Λος Άντζελες.

Γιατί το De Vierde Man;
Το τελευταίο Ολλανδικό φιλμ του Πολ Φερχόφεν πριν γνωρίσει την επιτυχία στους λόφους του Χόλιγουντ έχει όλα τα συστατικά των ταινιών που τον έκαναν διάσημο: σεξ, βία, αγωνία και τη γνωστή δόση αισθησιασμού για την οποία πολλάκις έχει κατηγορηθεί. Εδώ ωστόσο στυλ και εικόνα ισορροπούν πλήρως με την πυρετώδη αφήγηση και συνθέτουν μια ταινία α λα Βασικό Ένστικτο - απλώς μικρότερη και καλύτερη.

Αγαπημένα σημεία:
Κάθε σκηνή έχει σχέση με το σεξ. Είτε το βλέπεις να γίνεται, είτε το μυρίζεις, είτε απλά το αισθάνεσαι. Νομίζω ότι θα αποτελλούσε ιεροσυλία να δείξω προτίμηση σε κάποια συγκεκριμένη σκηνή.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- O Πολ Φερχόφεν θεωρεί την συγκεκριμένη ταινία prequel του "Basic Instinct".
- Την ταινία την γέμισε ο Φερχόφεν με συμβολισμούς και αναφορές στην Βίβλο με σκοπό να απαντήσει στους Ολλανδούς κριτικούς που είχαν χαρακτηρίσει τις προηγούμενες δουλειές του ως 'ρηχές'.

Wednesday 19 September 2007

Blowup (1966)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ένας πετυχημένος φωτογράφος μόδας βρίσκεται στον 'δικό' του παράδεισο: Ναρκωτικά, ωραίες γυναίκες, ακριβα αυτοκινήτα, δυνατή μουσική και σεξ χωρίς δεσμεύσεις... Η ζωή του αποκτά όμως σκοπό απο τη στιγμή που ανακαλύπτει στα αρνητικά φιλμ μιας φωτογράφησης του ένα φόνο. Μελετώντας κάθε λεπτομέρεια προσπαθεί να συνθέσει το παζλ. Θα τα καταφέρει; Υπάρχει πραγματικά φόνος ή όλα είναι στο μυαλό του;


Συντελεστές :
Πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Αντονιόνι και μία απο τις μεγαλύτερες επιτυχίες του... μα πάνω απ' όλα ένα παιχνίδι ισορροπίας πραγματικού και φανταστικού που στόχο έχει να ξυπνήσει τις αισθήσεις του θεατή. Στον ρόλο του φωτογράφου ο Ντέηβιντ Χέμμινγκς ενώ Βανέσα Ρεντγκρέηβ, Σάρα Μάιλς και Τζέην Μπίρκιν εμφανίζονται σε σημαντικούς, αλλά και μικρότερους ρόλους.

Γιατί το Blowup;
Αν δεχτούμε την θεωρία του Γκρηναγουέη οτι 'Δεν νομίζω, ότι έχουμε παρακολουθήσει κινηματογράφο ακόμα. Αυτό που νομίζω ότι έχουμε δει, είναι 100 χρόνια εικονογραφημένου κειμένου.' τότε ο Αντονιόνι μας δείχνει τον δρόμο πως θα ξεφύγουμε από το εικονογραφημένο κείμενο. Καταλαβαίνω οτι δεν είναι εύκολο, αφού ανατρέπει πολλές κινηματογραφικές νόρμες που έχουμε συνηθίσει αλλά είναι μια εμπειρία διαφορετική. Κάποιοι θα το λατρέψουν, κάποιοι θα το μισήσουν και το περίεργο είναι ότι όλοι θα έχουν δίκιο... Συμπέρασμα; Ακόμα μια φορά σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι (ακόμα και αν ο προορισμός αλλάξει στη διαδρομή).

Αγαπημένα σημεία:
Το μονόχρωμο και ήσυχο Λονδίνο και η αντίθεση του με την πολύχρωμη και γεμάτη θόρυβο ζωή του νεαρού φωτογράφου. Η τελευταία σκηνή στο γήπεδο του τένις.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Σημαντική η ζωντανή εμφάνιση στην ταινία των θρυλικών Yardbirds, την εποχή που στο γκρουπ συμμετείχαν και ο Τζίμι Πέητζ και ο Τζεφ Μπεκ.
- Είναι η πρώτη ταινία που εμφανίζεται γυναικείο σώμα εντελώς γυμνό.

Saturday 15 September 2007

The Night of the Generals (1967)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Στην κατεχόμενη από τους Ναζί Βαρσοβία, μια πόρνη βρίσκεται άγρια δολοφονημένη. Αυτόπτης μάρτυρας, ένας και μοναδικός γείτονας, ο οποίος αποκαλύπτει ότι ο δολοφόνος είχε ένα κόκκινο σειρίτι στο κάτω μέρος της στολής του... διακριτικό των Γερμανών στρατηγών.
Οι υποψίες του ταγματάρχη Γκράου (Ομάρ Σαρίφ), που ηγείται της έρευνας για την διαλεύκανση του φόνου, πέφτουν σε τρεις Στρατηγούς της ανώτατης στρατιωτικής διοίκησης των Ναζί: τον ηρωικό και περίεργο Τάνζ (Πίτερ Ο’ Τουλ), τον κυνικό Κάχλενμπέργκε και τον αδύναμο Φον Σάιντλιτζ-Γκάμπλερ.
Για χρόνια, το έγκλημα θα παραμείνει άλυτο, μέχρι τη στιγμή που ο φονιάς θα ξαναχτυπήσει, αυτή τη φορά σε άλλη χώρα...

Συντελεστές :
Πέντε χρόνια μετά από την άψογη συνεργασία τους στον 'Λόρενς της Αραβίας' ο Πίτερ Ο’ Τουλ και ο Ομάρ Σαρίφ ξανασμίγουν σε μία πολεμική περιπέτεια- σταθμό για την εποχή της.
Ο Ο’ Τουλ στο ρόλο του θεότρελού και διεστραμμένου στρατηγού Τανζ είναι σχεδόν ανατριχιαστικός, ενώ ο Ομάρ Σαρίφ ως ταγματάρχης Γκράου δίνει μία πιο «προσγειωμένη» ερμηνεία. Συμπρωταγωνιστούν οι πολύ καλοί Τομ Κόρτνι, Ντόναλντ Πλέζανς ('Η Μεγάλη Απόδραση'), Φίλιπ Νουαρέ ('O Ταχυδρόμος') και Τσαρλς Γκρέι. Τα σκηνοθετικά σκήπτρα γερά κρατεί ο Ανατόλ Λίτβακ.

Γιατί το The Night of the Generals:
Γιατί είναι ένα δυνατό πολεμικό θρίλερ του σύγχρονου κινηματογράφου που κυριολεκτικά κερδίζει στα ... σημεία (δες παρακάτω )
Γιατί μέσα στην καρδιά του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν όλος ο κόσμος κυριολεκτικά φλεγόταν, ένας απλός ταγματάρχης προσπαθούσε να βρει την άκρη του νήματος γύρω από το άλυτο μυστήριο ενός στρατηγού- δολοφόνου ... όχι του Χίτλερ (όπως θα ήταν 'ακουγόταν' λογικό), αλλά μίας σειράς εκδιδόμενων γυναικών.

Αγαπημένα σημεία:
Παρόλο που η ταινία έχει πολλά αδύνατα σημεία, που κάνουν πολλούς να την αφορίζουν, κάποια από τα συστατικά της είναι τόσο δυνατά που μόνο γι΄ αυτά αξίζει. Ένα από αυτά είναι η σκηνή που ο στρατηγός Τανζ επισκέφθηκε το Λούβρο και πιο συγκεκριμένα την αίθουσα με τα αποδιοπομπαία έργα ζωγραφικής και ταυτίστηκε με την αυτοπροσωπογραφία του Βαν Γκογκ.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Ο χαρακτήρας του στρατηγού Τανζ είναι εμπνευσμένος από υπαρκτό πρόσωπο, αυτό του Joachim Peiper , του νεότερου άντρα στο στρατό των Ναζί που κατέκτησε τον βαθμό του στρατηγού.

Wednesday 12 September 2007

House of Games (1987)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Η Μάργκαρετ Φορντ είναι μια επιτυχημένη ψυχίατρος, εργασιομανής και παθιασμένη με τη δουλειά της. Στην προσπάθεια της να βοηθήσει έναν ασθενή της γνωρίζεται με το Μάικ, ένα γοητευτικό απατεώνα και παρασύρεται σ’ ένα περίεργο ταξίδι αυτοπροσδιορισμού, όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται…

Συντελεστές :
Ο Ντέιβιντ Μάμετ εκτός από εξαιρετικός σεναριογράφος και συγγραφέας με το «House of games» καθιερώνεται και ως σκηνοθέτης – η ταινία αποτελεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο- και συνυπογράφει το σενάριο, ενώ τους κύριους ρόλους κρατούν η Λίντσι Κράους - σύζυγος του David εκείνη την εποχή και υποψήφια για Όσκαρ στο «Insider» και ο γνωστός από τον «Νονό ΙΙΙ» Τζο Μαντένια.

Γιατί το House of Games;
Γιατί πρόκειται για ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ που καταδύεται στην άβυσσο του ανθρώπινου εγκεφάλου και συναρπάζει με τις πολύ καλές ανατροπές του. Για τη σκοτεινή σε στιλ φιλμ– νουάρ σκηνοθεσία του τρομερού Μάμετ και για το παίξιμο του Μαντένια.

Αγαπημένα σημεία:
Η μύηση της Μάργκαρετ στις απατεωνιές και ειδικότερα η σκηνή με το δακτυλίδι του χαρτοπαίκτη και αυτή με τη βαλίτσα.

Ατάκες:
Μάικ: [αφού τον πυροβολούν] Σας ευχαριστώ, μπορώ να έχω άλλη μια;

Μάικ : Λέγεται παιχνίδι εμπιστοσύνης. Γιατί; Επειδή κερδίζω την εμπιστοσύνη σου; Όχι. Επειδή εσύ κερδίζεις τη δική μου.

Friday 7 September 2007

Rosemary's Baby

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Η Ρόζμαρι Γουντχάουζ (Μία Φάροου) και ο σύζυγός της (Τζον Κασαβέτης), ανερχόμενος ηθοποιός, μετακομίζουν στο καινούριο τους σπίτι και σύντομα πιάνουν φιλίες με ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που ζει στο διπλανό διαμέρισμα. Η καριέρα του Γκάι Γουντχάουζ ξαφνικά εκτινάσσετε και η οικογένεια ετοιμάζεται να αποκτήσει σύντομα και ένα τρίτο μέλος. Όμως, η εγκυμοσύνη της νεαρής Ρόζμαρι δεν μοιάζει με καμία άλλη... Περίεργες συμπτώσεις, φρικτοί πόνοι και ο αφόρητος εγκλεισμός της νεαρής κοπέλας κρύβουν από πίσω τους μια απίστευτη συνομωσία.

Συντελεστές :
Εκτός από την αριστοτεχνική σκηνοθεσία του νεοφερμένου (τότε) στην Αμερική Πολάνσκι, η σκοτεινή ατμόσφαιρα του φιλμ βασίστηκε κατά πολύ στο physique των ηθοποιών. Η καχεκτική Μια Φάροου με το κατάλευκο δέρμα (σύμβολό της αθωότητας) και τη αφοπλιστική ματιά της, ενσάρκωσε με το καλύτερο τρόπο το θύμα. Ο Τζον Κασαβέτης απεικόνιζε εκπληκτικά τον ψευτο-κουλτουριάρη αριβίστα ηθοποιό. Επιπλέον, η εικόνα της Ρουθ Γκόρντον και του Σίδνεϊ Μπλάκμερ έκοβαν την ανάσα του θεατή, απλά και μόνο με την θέαση τους. Φυσικά, η τετράδα των ηθοποιών πραγματοποίησε και συγκλονιστικές ερμηνείες...

Γιατί το Rosemary's Baby:
Σκοτεινή ατμόσφαιρα, κλειστοφοβικό σκηνικό, φόβος για το μεταφυσικό, ψυχολογική πίεση είναι μόνο μερικές από τις αρετές της ταινίας. Το 'Μωρό Της Ρόζμαρι' αποτελεί ένα από τα λίγα θρίλερ που δεν βλέπεις ούτε μια σταγόνα αίμα, ούτε μια σκηνή βίας. Η ένταση προκαλείται από την ψυχολογική ταύτιση του θεατή με την πρωταγωνίστρια, που υποφέρει για έναν άγνωστο γι’αυτήν σκοπό. Η ταινία στοχεύει στα ενδότερα του ψυχισμού του θεατή, παίζοντας ένα δεξιοτεχνικό παιχνίδι με τους φόβους που πηγάζουν στη χριστιανική μας ανατροφή. Ο Πολάνσκι μετατρέπει την πιο υπέροχη στιγμή της ανθρώπινης ύπαρξης (εγκυμοσύνη), σε ένα ασύλληπτο εφιάλτη.

Αγαπημένα σημεία:
Η σύλληψη του μωρού. Πλάνα θολά, από την οπτική γωνία της Ρόζμαρι που παίρνουν την μορφή ενός ζωντανού εφιάλτη. Περίτεχνα κοντινά στα χέρια και στο πρόσωπο του τέρατος καθώς και ένα σκοτεινό βάθος πεδίου που καταφέρνει να προκαλέσει τρόμο στον θεατή. Επίσης, η τελευταία σκηνή της αποκάλυψης... Μια απίστευτη σεκάνς που λειτουργεί ως μέσο κάθαρσης για τη Ρόζμαρι.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Αρχικά, ο Πολάνσκι ήθελε τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο ρόλο του Γκάι, αλλά ο αμερικάνος ηθοποιός εκείνη την εποχή γύριζε τον 'Πρωταθλητή Του Ιλίγγου'. Επίσης, είχε γίνει κρούση και στον Τζακ Νίκολσον για τον ίδιο ρόλο.
- Η Μία Φάροου κατά την διάρκεια των γυρισμάτων έλαβε τα χαρτιά έκδοσης διαζυγίου από τον τότε άντρα της Φρανκ Σινάτρα.
- Συγκλονιστική ειρωνεία αποτελεί το γεγονός ότι η έγκυος γυναίκα του Ρομάν Πολάνσκι δολοφονήθηκε ένα χρόνο μετά τα γυρίσματα της ταινίας, από το Τσάρλς Μάνσον και την ομάδα του.

Tuesday 4 September 2007

Clerks (1994)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο Ντάντε είναι υπάλληλος σε ένα τοπικό μάρκετ στο Νιου Τζέρσι. Ο Ράνταλ είναι ο υπάλληλος του διπλανού βίντεοκλαμπ. Ο πρώτος είναι υπεύθυνος, συντηρητικός και φέρεται καλά στους πελάτες, ο δεύτερος βρίσκεται στο εντελώς αντίθετο άκρο. Η φιλία τους θα δοκιμαστεί κατά την διάρκεια μιας τρελής μέρας, όταν και θα συμβεί κάθε απίθανο 'ευτράπελο', με πρώην και νυν κοπέλες του Ντάντε να απαιτούν εξηγήσεις, ένα παιχνίδι χόκει να εξελίσσεται στην ταράτσα του μαγαζιού και τους πιο 'περίεργους' πελάτες να εμφανίζονται την πιο ακατάλληλη ώρα. Θα μπορέσει άραγε ο συμπαθής Ντάντε να τα βγάλει πέρα;

Συντελεστές :
Ένας άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα με 27.575 δολάρια, ο Κέβιν Σμιθ όμως μάλλον έκανε το πιο σωστό. Έγραψε, σκηνοθέτησε και έκανε την πιο παραγωγή σε μια από τις πιο cult σύγχρονες κωμωδίες. Με την βοήθεια ενός σχεδόν ερασιτεχνικού καστ, γύρισε ένα low budget φιλμ χαμηλών προσδοκιών, που στην πορεία όμως αποδείχτηκε πολύ πλούσιο σε γέλιο και αγαπήθηκε από κάθε 'slacker' που σέβεται τον εαυτό του.

Γιατί το Clerks:
Γιατί το γυρισμένο σε 16mm φιλμ αποτελεί την έννοια της low budget παραγωγής, που ξεπερνά τα πενιχρά μέσα παραγώγης με όπλα τους καυστικούς διαλόγους, την αμεσότητα των ερμηνειών και το αντισυμβατικό 'κάφρικο' χιούμορ που διαθέτει. Γιατί μέσα από το χαβαλετζίδικο ύφος και την συρραφή ξεκαρδιστικών σκετς, ξεδιπλώνεται σταδιακά μια αγνή σε προθέσεις κριτική για την λεγόμενη generation X. Πάνω απ’ όλα όμως γιατί παρά τις σουρεάλ καταστάσεις, ο Ντάντε και ο Ράνταλ είναι τόσο 'αληθινοί' που σε καλούν να ταυτιστείς μαζί τους.

Αγαπημένα σημεία:
ΟΛΕΣ οι συζητήσεις Ράνταλ- Ντάντε (μιλάνε μέχρι και για αυτό-πεοθηλασμό!), ο εκνευριστικά ομιλητικός Τζέι και η απίστευτη φιγούρα του Κέβιν Σμιθ σαν 'σιωπηλός' Μπομπ, η απρόσμενη 'καφρίλα' του φινάλε με την κοπέλα του Ντάντε να κάνει σεξ με…. Δείτε το καλύτερα…

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Πολύ αργότερα ο Κέβιν Σμιθ γύρισε το σίκουελ Clerks 2, με το φιλμ να κινείται σε πιο mainstream μονοπάτια αλλά με την ίδια 'αναρχική' διάθεση.
- Οι χαρακτήρες Τζέι και silent Μπομπ, εμφανίστηκαν στις περισσότερες από τις επόμενες ταινίες του Σμιθ, πρωταγωνιστώντας μάλιστα στο 'Δόγμα' και στο 'Jay and Silent Bob Strike Back'
- Ο Κέβιν Σμιθ, κατά την περίοδο των γυρισμάτων, εργαζόταν στο κατάστημα του Ντάντε όπου και διαδραματίζεται το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας!

Saturday 30 June 2007

Amores Perros (2000)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Τρεις ιστορίες που συνδέονται μεταξύ τους με ένα παράξενο και σαδιστικό τρόπο... Ο Οκτάβιο είναι ένας Μεξικάνος έφηβος που κινείται στα όρια της παραβατικότητας, ο οποίος βάζει τον σκύλο του σε αγώνες, για να μαζέψει λεφτά. Ο μοναδικός του στόχος είναι η φυγή μαζί με τον ανεκπλήρωτο έρωτα του... την γυναίκα του αδελφού του. Μετά από έναν αγώνα που δεν κύλησε ομαλά, ο Οκτάβιο θα προκαλέσει ένα ατύχημα, το οποίο θα αποτελέσει τον αφηγηματικό καταλύτη για τις άλλες δύο ιστορίες που διηγείται η ταινία.

Συντελεστές :
Η ταινία έχει δύο μόνο πρωταγωνιστές και αυτοί βρίσκονται πίσω από την κάμερα! Ο Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ινιαρίτου δείχνει το σπουδαίο κινηματογραφικό του ταλέντο από την πρώτη κιόλας μεγάλου μήκους ταινία του. Από την άλλη μεριά ο σεναριογράφος Γκιγέρμο Αριάγα σερβίρει στον Μεξικάνο σκηνοθέτη μια ευρηματική σπονδυλωτή ιστορία, που κάνει το 'Pulp Fiction' να φαίνεται απλά σαν ένας 'ρηχός' οιωνός. Από τους ηθοποιούς δεν διακρίνεται κανείς έντονα για την ερμηνευτική του ιδιοφυΐα... ίσως γιατί δεν τους άφησαν ο Ινιαρίτου με τον Αριάγα.

Γιατί το Amores Perros;
Γιατί πολύ απλά με άγγιξε η συναισθηματική του υπερβολή. Γιατί το μοντάζ της ταινίας σου προκαλεί ένα ευχάριστο πονοκέφαλο, με μια αίσθηση γλυκιάς νιρβάνα. Γιατί η σκηνοθετική δεινότητα του Ινιαρίτου δεν με άφησε να πάρω ανάσα για 154 λεπτά. Γιατί Αριάγα κατάφερε να συνδέσει τις ταξικές διαφορές και τις συναισθηματικές διακυμάνσεις τριών ιστοριών με μια ποιητική αφήγηση. Γιατί μου αρέσει περισσότερο ο λατινοαμερικάνικος συναισθηματισμός από την ρηχή Χολιγουντιανή συρραφή εικόνων. Γιατί, τελικά η ζωή μας καθορίζεται από αυτά που χάνουμε...

Αγαπημένα σημεία:
Τα πρώτα δευτερόλεπτα της ταινίας όπου το κάδρο βρίσκεται έξω από την σκηνή δράσης (δίνοντας ο σκηνοθέτης το στοιχείο, ότι βρίσκονται μέσα σε ένα αυτοκίνητο) και ο θεατής προσπαθεί να μπει μέσα στην ιστορία, μόνο μέσα από τις φωνές των ηθοποιών. Επίσης, το τέλος της ταινίας με το τσιτάτο, το οποίο περικλείει το νόημα μιας ταινίας δυόμιση ωρών, σε οκτώ λέξεις...

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Το όνομα που αποφασίζει να δώσει ο Ελ Κίβο στο σκύλο του στο τέλος της ταινίας ('Νέγκρο') είναι το παρατσούκλι του Ινιαρίτου.
- Όταν ο Ελ Κίβο διαβάζει την εφημερίδα του, εμφανίζεται ως διαφήμιση σε μια από τις σελίδες η αφίσα της ταινίας 'Άνοιξε Τα Μάτια' (Abre los ojos) του Αλεχάντρο Αμεναμπάρ, προφανώς για να δείξει ο σκηνοθέτης την εκτίμηση του για αυτήν.
- Ο Ινιαρίτου εμφανίζεται στην ταινία σε μια σκηνή ως βοηθός του εκδότη, ο οποίος πρωταγωνιστεί σε μια εκ των τριών ιστοριών.

Wednesday 27 June 2007

The Apartment (1960)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο Μπάντ Μπάξτερ είναι υπάλληλος στον ασφαλιστικό κολοσσό 'Consolidate Life'. Όλοι οι ανωτεροί του έχουν να πούν τα καλύτερα λόγια για τον Μπάντ. Όχι τόσο για τις εργασιακές επιδόσεις του αλλά γιατί χρησιμοποιούν το διαμερισμα του στο Μανχάτταν, ως ερωτικό καταφύγιο για τις παράνομες σχέσεις τους. Στην αρχή όλα του πηγαίνουν καλά και ανεβαίνει στην ιεραρχία της εταιρία. Όταν όμως στην ζωή του μπαίνει η Φραν, η κοπέλλα του ασανσέρ, τότε...

Συντελεστές :
Ο Μπίλι Γουάλντερ σε μιά ακόμα μεγάλη του στιγμή στο σενάριο αλλά και πίσω απο την κάμερα. Ο Τζάκ Λέμον προσθέτει άλλη μια πολύ καλή ερμηνεία στο βιογραφικό του, ενώ μία από τις έξυπνες και ενδιαφέρουσες φατσούλες στην ιστορία του σινεμα, η Σίρλευ ΜακΛέιν ανταποκρίνεται άψογα στις ανάγκες του ρόλου.

Γιατί το The Apartment;
Γιατί μετά απο σχεδόν 5 δεκαετίες παραμένει μια ταινία φρέσκια. Γιατί ο Μπίλυ Γουάλντερ ξέρει να κρατάει τις σωστές αναλογίες χαρακτήρων και πλοκής. Για το κορυφαίο καστ. Γιατί είναι γεμάτος με έξυπνες ατάκες. Γιατί απλά είναι κλασσικό!

Αγαπημένα σημεία:
Οι έξυπνες ατάκες αλλά και οι φιλοσοφικοί διάλογοι των δύο πρωταγωνιστών καθώς και η έκφραση του Τζακ Λέμον κάθε φορά που πρέπει να ξεσπιτωθεί. Εξαιρετικά συμπαθητική μου είναι η φιγούρα του γείτονα - γιατρού. Τέλος όλα τα κοντινά πλάνα στο πρόσωπα της Σίρλευ ΜακΛέιν.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Ψηφίστηκε ως μία από τις '50 καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών' απο το περιοδικο Premiere
- Το Αμερικάνικο Ινστιτούτο Κινηματογράφου (ΑFI) την κατέταξε στην 80η θέση των 'Κορυφαίων ταινιών όλως των εποχών'
- Είναι η τελευταία ασπρόμαυρη ταινία που κέρδισε το Οσκαρ Καλύτερης ταινίας μέχρι την 'Λίστα του Σίντλερ'

Sunday 24 June 2007

Chinatown (1974)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο Τζέικ Γκίτις είναι ιδιωτικός ντετέκτιβ στο Λος Άντζελες της δεκαετίας του '30. Όταν αναλαμβάνει την υπόθεση της κυρίας Μολρέι, που υποψιάζεται ότι ο άντρας της διατηρεί παράνομη σχέση, την θεωρεί μία ακόμα συνηθισμένη υπόθεση. Η συνέχεια κάθε άλλο παρά συνηθισμένη είναι... Η πραγματική κυρία Μολρέι εμφανίζεται στο γραφείο του Τζέικ και τον απειλεί με μηνύσεις, ο κύριος Μολρέι βρίσκεται νεκρός ενώ όλα συνδέονται με μια μεγάλη συνομωσία με την δημόσια εταιρία ύδρευσης...

Συντελεστές :
Ο Ρομάν Πολάνσκι άφησε το καλό για τέλος. Στην τελευταία του ταινία επι αμερικανικού εδάφους παραδίδει μαθήματα για το πώς πρέπει να είναι ένα film-noir. O Τζάκ Νίκολσον με αυτήν την ταινία ουσιαστικά καθιερώνεται σαν σταρ, ενώ η Φέι Νταναγουέη δημιουργει μια αξέχαστη femme fatale. Ο Τζον Χιούστον απολαυστικός στον ρόλο του ενώ και η κάμεο εμφάνιση του Πολάνσκι αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη!

Γιατί το Chinatown;
Γιατί αποτελλεί τη επιτομή του film-noir. Ο Πολάνσκι παίζει με τα χαρισματικά πρόσωπα των πρωταγωνιστών του και αναπαριστά εξαιρετικά την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του '30. Ο σεναριογράφος Ρόμπερτ Τάουνι στην κορύφωση της καριέρας της, δημιούργησε το αριστούργημα του. Γιατί απλά όποτε ακούω femme fatale, στο μυαλό μου έρχεται η Φέη Ντάναγουεη.

Αγαπημένα σημεία:
Όλες οι -γεμάτες ηλεκτρισμό- σκηνές των δύο πρωταγωνιστών. Η εμφάνιση του Ρομάν Πολάνσκι σε ένα πολύ μικρό ρόλο. Το τέλος της ταινίας που αποτελλεί ένα από τα καλύτερα που έχω δει στην μεγάλη οθόνη. Αξίζει να αναφέρουμε οτι υπήρξε μεγάλη διαφωνία μεταξύ του Τάουνι και του Πολάνσκι για το πως θα έπρεπε να καταλήξει η ταινία. Επικράτησε -ευτυχώς- η άποψη του Πολάνσκι και ο ίδιος ο Τάουνι μερικά χρόνια αργότερα παραδέχθηκε ότι είχε κάνει λάθος!

Η ατάκα που πέρασε στην ιστορία:
- Ξεχασε το Τζέικ. Εδώ είναι Τσάιναταουν.
Η συγκεκριμένη ατάκα ψηφίστηκε στην 74η θέση του Αμερικάνικου Ινστιτούτου Κινηματογραφού (AFI) και στην 71η θέση στην αντίστοιχη ψηφοφορία του περιοδικού Premiere.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Ψηφίστηκε στην τέταρτη θέση των 'Κορυφαίων ταινιών' απο το περιοδικό Entertainment Weekly
- Το Αμερικάνικο Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) την κατέταξε στην 21η θέση των 'Καλύτερων ταινιών όλων των εποχών'.
- Αρχικά είχε σχεδιαστεί η ταινία να αποτελέσει το πρώτο μέρος μια τριλογίας. Το δεύτερο μέρος, 'The Two Jakes', γυρίστηκε το 1990 σε σκηνοθεσία του Τζακ Νίκολσον ενώ το τρίτο μέρος με το όνομα 'Cloverleaf' δεν γυρίστηκε ποτέ.
- Με αυτήν την ταινία καταρίφθηκε ο μύθος ότι το συνεργείο πρεπει να έχει καλές σχέσεις για να γίνει μια καλή ταινία. Ο Πολάνσκι κατάφερε και τσακώθηκε σχεδόν με όλους, έσπασε την τηλεόραση του Νίκολσον με μιά σκούπα ενώ λέγεται ότι σε ένα τσακωμό με την Ντάναγουεη, του έμειναν μερικές τούφες απο τα μαλλιά της στο χέρι.

Thursday 21 June 2007

Groundhog Day (1993)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο Φιλ Κόνορς είναι παρουσιαστής του δελτίου καιρού σε τοπικό τηλεοπτικό δίκτυο. Είναι ένας άνθρωπος αντιπαθής λόγω του ιδιότροπου χαρακτήρα του, του εγωισμού και της ειρωνικής διάθεσης του. Κατά τη διάρκεια όμως ενός ρεπορτάζ σε μια παρακείμενη πόλη – όπου πήγε να καλύψει δημοσιογραφικά την τοπική γιορτή της Ημέρας της Μαρμότας- θα συνειδητοποιήσει με τρόμο ότι ζει κάθε μέρα την ίδια μέρα!! Στην αρχή θα το χρησιμοποιήσει προς όφελος του ικανοποιώντας όλες τις φαντασιώσεις και τα απωθημένα του, αλλά σύντομα θα αρχίσει να κουράζεται...

Συντελεστές :
Τον Φιλ Κόνορς ερμηνεύει υποδειγματικά ο Μπιλ Μάρεϊ ενσαρκώνοντας όλες τις μεταβολές στην ψυχοσύνθεση του ήρωα χωρίς να υποκύπτει στις γνωστές του μανιέρες – παγίδες. Την Ρίτα, τη γλυκιά παραγωγό που του αλλάζει ουσιαστικά τη ζωή παίζει η Αντι Μακντάουελ (από τις πιο όμορφες γυναικείες παρουσίες του Χόλυγουντ και μια από τις προσωπικές μου αδυναμίες) με το γνωστό της τρόπο. Σκηνοθετεί ο Χάρολντ Ράμις (τον ξέρουμε από τις χαμηλού βεληνεκούς κωμωδίες 'Ανάλυσέ το' και 'Ξανα-αναλυσέ το' αλλά και σαν τον 3ο Ghostbuster).

Γιατί το Groundhog Day;
Πρώτον και κύριον για την ιδέα στην οποία βασίζεται, την οποία βρήκα εξαιρετικά πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα. Είναι τόσο αστείο όσο και εφιαλτικό το να είσαι εγκλωβισμένος σε μια αέναη επανάληψη χωρίς καμία διαφοροποίηση. Για τους έξυπνους διαλόγους και το χιούμορ που διαπνέει την ταινία. Για τον Μπιλ Μάρεϊ που ουσιαστικά είναι αυτός που κουβαλάει στις πλάτες του το όλο εγχείρημα και αποδεικνύει ότι μπορεί να αντεπεξέλθει τόσο στις κωμικές όσο και στις δραματικές απαιτήσεις του ρόλου. Τέλος για την μεγάλη μου αδυναμία που λέγαμε λίγο πιο πάνω... εε ναι τι να κάνουμε, η Άντι είναι Θεά!!!

Αγαπημένα σημεία:
Η πρώτη μέρα του εφιάλτη, οι προσπάθειες του Φιλ να 'ρίξει' τη Ρίτα, η 'μεταμόρφωση' του Φιλ σε συμπαθητικό άνθρωπο, η κενή έκφραση που έχει το πρόσωπο του Φιλ κάθε φορά που ξυπνάει από το ραδιόφωνο - ξυπνητήρι.

Ατάκες που θα μείνουν:
- Φιλ: Είμαι ένας Θεός... δεν είμαι Ο Θεός... δε νομίζω.

- Κα Λάνκαστερ: Κοιμηθήκατε καλά κε Κόνορς?
- Φιλ: Κοιμήθηκα μόνος κα Λάνκαστερ..


Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Οσες φορές ο σκηνοθέτης προσπαθούσε να εξηγήσει κάποια σκηνή στον Μάρεϊ, αυτός του απαντούσε: 'απλώς πες μου ..καλός Φιλ ή κακός Φιλ;'

- Σύμφωνα με το σκηνοθέτη αυτή η μέρα, 'Η Μέρα της Μαρμότας' επαναλαμβάνεται για περίπου 10 χρόνια.

- Κέρδισε το 1994 το βραβείο καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου στα BAFTA Awards.

Monday 18 June 2007

Cidade de Deus (2002)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Η ιστορία ξεκινάει τη δεκαετία του 60 και φθάνει μέχρι το 80 παρακολουθώντας την πορεία ορισμένων παιδιών που γεννήθηκαν μεγάλωσαν και πέθαναν σε μια από τις πιο εγκληματικές πόλεις της Βραζιλίας .
Ζώντας σε μια πόλη της Βραζιλίας με το... θρησκευτικό όνομα 'Πόλη του Θεού', έχεις 2 επιλογές: είτε είσαι νομοταγής δουλεύοντας για πενιχρούς μισθούς, καταδικασμένος στη φτώχεια... είτε είσαι παράνομος, ληστεύεις και είσαι καταδικασμένος να τους φας ή να σε φάνε. Και στις 2 περιπτώσεις η αξία της ζωής σου είναι πολύ μικρή...

Συντελεστές
:
Αν δεν είσαι από τη Βραζιλία είναι λίγο δύσκολο να σου φανούν γνωστά ονόματα, όπως Αλεξάντρ Ροντρίγκεζ (Ρουκέτας), Λεάντρο Φιρμίνιο (μικρός Ζε), Σέου Χόρχε (Νόκαουτ Νέντ), Ματέους Ναχτεργκέλε (Κοκκινομάλης)... οι περισσότεροι από το καστ είναι ερασιτέχνες ή έχουν πολύ μικρή εμπειρία… Σκηνοθετεί ο Φερνάντο Μεϊρέγιες ( ο οποίος – άσχετο μεν- αλλά μετά σκηνοθέτησε τον 'Επίμονο κηπουρό')…

Γιατί το Cidade de Deus;
Γιατί σε βουτά σε μια κοινωνία που όσο εφιαλτική φαίνεται τόσο πραγματική είναι. Για το ρεαλισμό, τη δύναμή και την αφοπλιστική της βία... γιατί δεν φανταζόμουν ότι θα δω παιδιά με όπλα να σκοτώνουν και να σκοτώνονται για πράγματα, όπως ένα ψωμί ή λίγες καραμέλες...

Αγαπημένα σημεία:
Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να διαλέξω κάποια σκηνή από αυτό το έργο, μιλάμε για πολλές δυνατές σκηνές μέσα στα 130 λεπτά της ταινίας από τις οποίες δε γίνεται να μην αναφερθώ στη σκηνή της δολοφονίας του πιτσιρίκου από τη συμμορία των 'Στούμπων'...

Ατάκες που θα μείνουν:
-Κοκκινομάλης: Τρελάθηκες? Είσαι παιδί ακόμα..
-Πιτσιρίκος: Κοίτα δικέ μου, καπνίζω, σνιφάρω…ζητιανεύω στους δρόμους από τότε που ήμουν μωρό. Έχω καθαρίσει τζάμια στα φανάρια. Έχω γυαλίσει παπούτσια. Έχω κλέψει, έχω σκοτώσει… δεν είμαι παιδί…με τίποτα. Είμαι πραγματικός άνδρας..

-Ρουκέτας: ήταν σαν μήνυμα σταλμένο από το Θεό: 'η τιμιότητα δεν πληρώνει μια κορόιδο...'

-Παιδί 1: Τα λεφτά είναι στα ναρκωτικά.. το 'πιασες?
-Παιδί 2: Αν θες να γίνεις ντίλερ πρέπει να ξεκινήσεις σαν παιδί για τα θελήματα πρώτα...
-Παιδί 1: Μαλακίες... ο χρόνος που χρειάζεται για να γίνεις παιδί για θελήματα, μετά βαποράκι, μετά μπράβος, μετά «μάνατζερ» είναι πολύ μεγάλος...
-Παιδί 2: Και τι μπορείς να κάνεις … τότε περίμενε να πεθάνουν πρώτα...
-Παιδί 1: Με τίποτα... απλά πρέπει να κάνεις ότι και ο μικρός Ζε, καθάρισέ τους όλους...


Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Ο σκηνοθέτης Φερνάντο Μερέγιες δήλωσε ότι δεν πρόκειται να έκανε την ταινία αν γνώριζε ότι θα ήταν τόσο επικίνδυνο να φιλμάρει σε τέτοιες περιοχές.

Το tagline της ταινίας είναι: 'Fight and you 'll never survive... Run and you ‘ll never escape...'

Friday 15 June 2007

Battle Royale (2000)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Το κράτος της Ιαπωνίας βρίσκεται ένα βήμα από την πλήρη κατάρρευση... Η οικονομική δυσχέρεια οδηγεί στην εμφάνιση κρισιακών φαινομένων σε ολόκληρη την δομή της κοινωνίας. Τα ηθικά όρια τείνουν να ξεπεραστούν σε κάθε τους μορφή, ακόμα και από την κυβέρνηση της χώρας. Μια τάξη λυκείου ζει την δική της ηθική κατάπτωση... μαθητής φτάνει στο σημείο να μαχαιρώσει ένα καθηγητή. Η τιμωρία που τους επιφυλάσσει η μοίρα θα είναι κάτι παραπάνω από βάναυση. Ένα κυβερνητικό σχέδιο σκληρής 'διαπαιδαγώγησης', θα εφαρμοστεί στους μαθητές της τάξης. Το BR (Battle Royale) είναι ένα ιδιότυπο 'Big Brother' επιβίωσης. Οι 42 μαθητές θα πρέπει να εξολοθρεύσουν τους ανταγωνιστές τους μέσα σε τρεις μέρες αλλιώς όλοι θα οδηγηθούν στο θάνατο. Μόνο ένας θα επιβιώσει από αυτό το παρανοϊκό παιχνίδι...

Συντελεστές :
Αν η γνώση σας, σχετικά με τον γιαπωνέζικο κινηματογράφο περιορίζεται στο Κουροσάβα, τότε join the club… Δεν μπορώ να πω ότι γνώριζα ούτε ένα από τους συντελεστές της ταινίας, πλην φυσικά του 'μεγάλου' Τακέσι Κιτάνο. Τα ονόματα των υπόλοιπων ηθοποιών ακούγονται (στα κατά τα άλλα συμπαθητικά) αυτιά μου, ως τύποι κβαντομηχανικής φυσικής. Όμως, πρέπει να πω ότι ο Κίνζι Φουκασάκου με άφησε έκπληκτο με την πολύ καλή σκηνοθεσία του. Στακάτο μοντάζ, όμορφα πλάνα και σωστά κατανεμημένη δόση βίας. Όσο για τον Κιτάνο, τι να πει κανείς. Η ερμηνεία του ήταν κοφτή, χωρίς αχρείαστες υπερβολές και κατάφερε να ξεχωρίσει με τον (κατά τα άλλα μικρό ρόλο του). God saves Kitano…

Γιατί το Battle Royale;
Γιατί δεν θέλετε με τίποτα να χάσετε την απόλυτα manga αισθητική του φιλμ. Γιατί οι Ιάπωνες είναι ψυχικά άρρωστοι και έμεις το γουσταρουμε αυτό. Γιατί η μέρα σας μετά την θέαση της τρομερά βίαιας ταινίας του Φουκασάκου θα είναι χάλια (εκτός και αν είσατε τελείως αναίσθητοι), σαν να έχετε κάνει home πανόραμα ταινίων με θέμα τον Ντέιβιντ Λιντς. Γιατί ο Κιτάνο δίνει άλλο ένα ρεσιτάλ ερμηνείας (και δεν υπερβάλω). Γιατί είναι η μοναδική σας ευκαιρία να δείτε πολιτικό splatter!

Αγαπημένα σημεία:
Η σκηνή που ο Κιτάνο καρφώνει ένα στιλέτο στο μέτωπο ενός 16χρονού κοριτσιού, την στιγμή που στο φιλμ δεν έχει χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα.

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Ο Φουκασάκου κέρδισε το βραβείο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη από την Ιαπωνική Κινηματογραφική Ακαδημία, για το 'Battle Royale' το 2001
- Ο «κακός» της ταινίας (ο οποίος σημειωτέον σκοτώνει δεκάδες μαθητές), Κιριγιάμα, δεν λέει ούτε μια λέξη σε ολόκληρο το φιλμ!
- Το περιοδικό, το οποίο χρησιμοποιείται από έναν μαθητή ως εγχειρίδιο εκρηκτικών υλών, με σκοπό να εξολοθρεύσει τους κυβερνητικούς βασανιστές, πρόκειται για ένα έντυπο το οποίο υπήρξε στην πραγματικότητα... Εκδότες του περιοδικού ήταν τα μέλη μιας εξτρεμιστικής αντι-κυβερνητικής οργάνωσης που ονομαζόταν «Ένοπλο Αντι-ιαπωνικό Μέτωπο Ανατολικής Ασίας», το οποίο έδρασε στα '70s.
- Ο πίνακας που απεικονίζει τους μαθητές της τάξης νεκρούς στο τέλος της ταινίας, έχει φιλοτεχνηθεί από τον ίδιο τον Κιτάνο.

Tuesday 12 June 2007

The Killing (1956)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Μια ομάδα ετερόκλητων ατόμων αποφασίζει να σχεδιάσει και να εκτελέσει μια από τις πιο δύσκολες ληστείες, αυτή των εισπράξεων του ιπποδρόμου! Επικεφαλής και σχεδιαστής του εγχειρήματος είναι ο Τζόνυ Κλέυ, άρτι αποφυλακισθείς και διψασμένος να ξεφύγει από τη ζοφερή του μοίρα. Το σχέδιο είναι ριψοκίνδυνο, απαιτεί μυαλό, συντονισμό, ταχύτητα και ατσάλινα νεύρα… Ξεχάσα κάτι; Χμμ.. ναι.. Χρειάζεται πάντα και ένα χαμόγελο, μια εύνοια από την πιο δύστροπη θεά.. Τη θεά Τύχη…

Συντελεστές:
Αυτή τη φορά νομίζω επιβάλλεται να αναφερθώ πρώτα στο σκηνοθέτη του φιλμ, τον ένα και μοναδικό Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο οποίος μ’ αυτό το έργο καταθέτει τα διαπιστευτήρια του ως κινηματογραφική ιδιοφυΐα. Υπο τις διαταγές του βρίσκεται μια πλειάδα καταπληκτικών ηθοποιών με προεξάρχοντα τον Στέρλινγκ Χέιντεν στο ρόλο του Τζόνι (επιβλητικό παρουσιαστικό, δυνατό βλέμμα), τον Τζέι Σι Φλίπεν (Μάρβιν), και τον Ελ. Κουκ Τζούνιορ (Τζόρτζ Πίτι) -πολύ καλό στο ρόλο του ερωτευμένου με τη γυναίκα του υπαλληλάκου. Ξεχωρίζει ο Τίμοθι Κάρεϊ ως 0 ψυχάκιας σκοπευτής Νικι Αρκέϊν και ο Βινς Εντουαρντς στο ρόλο του ομορφόπαιδου Βαλ. Στους γυναικείους έχουμε την Κολίν Γκρέϊ (Φαίη) και την Μαρί Γουίντσορ (Σέρι) στο ρόλο της μοιραίας φαμ-φατάλ..

Γιατί το The Killing;
Γιατί πρόκειται για μια πραγματική cult ταινία.. γιατί παρότι γυρίστηκε πριν από 51 χρόνια(!) βλέπεται με κομμένη την ανάσα και σήμερα.. γιατί τη σκηνοθετεί ο Κιούμπρικ … γιατί όλοι οι ηθοποιοί δίνουν αληθινούς ρόλους .. γιατί κανείς δεν κάνει εκπτώσεις ούτε καταφεύγει σε κλισέ και εντυπωσιασμούς... Γιατί από το 'The Killing' επηρεάστηκαν πολλοί σκηνοθέτες τόσο από το ύφος όσο και από την αφήγηση και το στήσιμο των σκηνών… γιατί δε χρειάζονται ούτε εφέ, ούτε κυνηγητά με εκρήξεις, ούτε γιαλαντζι μαγκάκια που να λένε cool ατάκες, ούτε ημίγυμνες για να ξεχωρίσει μια ταινία, αρκεί το ταλέντο του σκηνοθέτη, το λιτό και συνάμα περιεκτικό σενάριο και η ανταπόκριση των ηθοποιών…

Αγαπημένα σημεία:
Οι σκηνές των ιπποδρομιών, η προσμονή όλων για μια καλύτερη ζωή που θα αγοράσουν με τα χρήματα της ληστείας, η συνάντηση του Τζόνι με τον Νικι, η σκηνή του 'The Killing' και το μελαγχολικό φινάλε…

Ατάκες που θα μείνουν:
Χα, χα.. θα αστειεύεστε μάλλον…Όλη η ταινία… δεν τη βλέπετε καλύτερα;

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Είναι βασισμένο στο βιβλίο Clean Break του Λάϊονελ Γουάιτ. Όταν προβλήθηκε το φιλμ στους υπεύθυνους του στούντιο παραγωγής (United Artists) θεωρήθηκε ότι τα συχνά φλας μπακ και οι διαφορετικές οπτικές γωνίες αφήγησης το έκαναν μπερδεμένο και γύρισε πίσω στο δημιουργό για περαιτέρω επεξεργασία, ώστε να ακολουθήσει μια συμβατική μορφή χρονολογικής αφήγησης. Ο Κιουμπρικ το έκανε.... για να καταλήξει όμως στο συμπέρασμα ότι το κλειδί ήταν να κρατήσει τη γραμμή που είχε η πρώτη του απόπειρα (που συμβάδιζε και με αυτή του βιβλίου). Και τελικά την κράτησε. Το στούντιο ουσιαστικά «έθαψε» το φιλμ μην κάνοντας κανονική αυτόνομη προβολή αλλά προβάλλοντας το στην «ουρά» του Bandidos.

Saturday 9 June 2007

Bring Me the Head of Alfredo Garcia (1974)

Υπόθεση (με 5 γραμμές):
Ο επιρρεπής στα ερωτικά πάθη Αλφρέντο Γκαρσία αφήνει έγκυο την κόρη ενός μεγαλοτσιφλικά του Μεξικού, ο οποίος 'παραγγέλνει' το κεφάλι του. Με κίνητρο την αμοιβή του ενός εκατομμυρίου δολαρίων, ένα σινάφι δολοφόνων, απόκληρων και εγκληματιών ξαμολιέται με μόνο σκοπό το 'χρυσό' κεφάλι. Ο Μπένι πιανίστας σε ένα φτηνό μπουρδέλο μιας επαρχίας του Μεξικού αρπάζει την ευκαιρία για να ξεφύγει από την μίζερη ζωή του, μαζί με την αγαπημένη του Ελίτα, η οποία τυγχάνει να είναι και πρώην ερωμένη του Γκαρσία. Το κυνήγι του κεφαλιού καταλήγει σε ένα αυτοκαταστροφικό και παράλληλα διεστραμμένο παιχνίδι, με πρωταγωνιστή τον Μπένι...

Συντελεστές :
Μια, αν μη τι άλλο, συγκλονιστική ερμηνεία του Γουόρεν Γόουτς, σε μια καθαρά προσωπική ταινία του Σαμ Πέκινπα. Ο Αμερικάνος σκηνοθέτης κόβει και ράβει το φιλμ, στα μέτρα του αγαπημένου του ηθοποιού. Όλοι οι άλλοι απλά συμμετέχουν στην μαύρη 'ενορχήστρωση' που έχει στήσει περίτεχνα ο Πέκινπα.

Γιατί το Bring Me the Head of Alfredo Garcia;
Γιατί ο Ταραντίνο και ο Ροντρίγκεζ δεν 'ξεφύτρωσαν' από το πουθενά. Γιατί η σαδιστική και παράλληλα ηδονική διαδρομή που ακολουθεί ο Μπένι, σε τραβάει βασανιστικά προς το μέρος της... Γιατί κάθε φορά που ακούγεται ο ήχος του 'χρυσού' κεφαλιού που κτυπάει στο εσωτερικό του φτηνού αυτοκινήτου του Μπένι, νιώθεις την αναπνοή σου να κόβεται χωρίς να μπορείς να τραβήξεις τα μάτια σου όμως μακριά από την οθόνη. Γιατί κάπως έτσι πρέπει να είναι ένα road movie. Γιατί δεν θέλεις με τίποτα να χάσεις ένα τόσο διεστραμμένο και βίαιο ταξίδι καταστροφής που από την αρχή ξέρουμε ότι θα καταλήξει στο θάνατο. Γιατί δεν χρειάζεται να δούμε ακραία splatter για αισθανθούμε λίγο το στομάχι μας να σφίγγεται κατά την διάρκεια της ταινίας.

Αγαπημένα σημεία:
Η σκηνή της 'γνωριμίας' του Μπένι με τους δύο γκάνγκστερ στο μαγαζί όπου έπαιζε μουσική. Τρομερά 'ζόρικες' ατάκες με στρυφνή αμερικάνικη προφορά, υπό την ψυχολογική πίεση της βίας που ακόμα δεν υπάρχει, αλλά έρχεται. Hot Spot η τρομερά unpolitically correct αγκωνιά(!) του αμερικάνου γκάνγκστερ στην πόρνη...

Βρήκα στις σημειώσεις μου:
- Η ερμηνεία του Γόουτς στο συγκεκριμένο φιλμ 'πάτησε' πάνω στα στοιχεία του χαρακτήρα του Πέκινπα. Ο Γόουτς έφτασε στο σημείο να φορέσει τα ρούχα και τα γυαλιά ηλίου του σκηνοθέτη για να αισθανθεί όπως αυτός.
- Η ταινία γνώρισε την απόλυτη εμπορική αποτυχία. Η σκοτεινή και δύσκολη σκηνοθετική προσέγγιση, καθώς και η ανεξέλεγκτη βία που χρησιμοποίησε ο Πέκινπα επικρίθηκε από τους κριτικούς της εποχής. Σήμερα, θεωρείται ένα cult διαμάντι των 70s (αν και θα διαφωνήσω με το χαρακτηρισμό).
- O σκηνοθέτης δήλωσε ότι το 'Φέρτε μου το κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία' ήταν η μόνη ταινία κατά την οποία εκφράστηκε πλήρως ως καλλιτέχνης, μακριά από εμπορικούς περιορισμούς.